پیکر شهید رئیسی در جوار مضجع منور رضوی آرام گرفت تصویر| یادبودی از شهید خدمت در سیستان و بلوچستان حضور خاخامهای یهودی ضدصهیونیسم در مراسم تشییع شهدای خدمت نظر آیت الله العظمی صافی درباره ترویج فرقههای ضالّه و انحرافی وقتی مجاهدین جعلیات بی بی سی انگلیسی را بلغور می کنند حشاشین و روایت داعشی از حسن صباح مردم مشهد سنگ تمام گذاشتند موافقت پارلمان عراق با تعطیلی عید غدیر به نام قانون جذب بهکام آتئیست از هماوردی با تروریسم تا محور مقابله با تروریسم
هر پدیده یا گروهی که خود را منسوب به دین کنند، نمی توان بدون مراجعه به بزرگان دین و روایات و سخنان ایشان، آن پدیده را تایید را رد نمود.
عزاداری ماه محرمالحرام و بالأخص روز عاشورای حسینی در شریعت اسلام ناب محمدی از جایگاه والا و رفیعی برخورداراست. در حال حاضر نهتنها مسلمانان بلکه سایر ادیان الهی مانند شیعیان در روز عاشورا به عزاداری و سوگواری برای اباعبدالله الحسین (ع) مشغول هستند.
فرقه نعمت الهیه گنابادیه همانند سایر فرق تصوف، سبک و سیاق عزاداریهایشان برگرفته از آموزههای انحرافی فرقه است. درواقع میتوان گفت، برنامههای عزاداری فرقه نعمت الهیه تفاوت چندانی با مراسمهای خانقاهیشان در سایر ایام سال ندارد.
یکی از اهداف قیام امام حسین علیه السلام ذلت ناپذیری و جهاد در راه خدا بود که این موضوع در مجالس عزاداری تبیین و نقطه مقابل تفکرات انحرافی صوفیه به شمار می آید.
کنفرانس بینالادیانی از سوی دولت هند برای کاهش تنش های مذهبی برگزار می شود
انجمن بینالمللی تصوف که از سوی ناهید عنقا بنیان نهادهشده، مظهر عینیتیافته و رسمی گرایشهای مدرنیته در فرقه شاهمقصودی است. انجمنهای زیرمجموعه این نهاد مانند بنیاد شورای ملی زنان برای زنان، بنیاد پیشرفت زنان مذهبی و انجمن زنان صوفی هم در همین راستا ارزیابی میگردند.
سیاستگریزی، یکی از شعارهای معروف فرقههای مختلف دراویش بوده است، اما مروری بر واقعیات تاریخ نشان میدهد این فرق برای تداوم حیات خود، در طول زمان فارغ از حق و باطل بودن قدرتهای حاکم، سعی کردهاند مناسبات خود را با آنها تنظیم کنند.
پرسش مهمی که میتوان مطرح کرد، این است که چرا مدعیان تصوف و عرفان «صوفیه گنابادیه» که ادعای انسان کامل بودن دارند، نمیتوانند در جهت حقانیت خود از مباهله استفاده کنند.
حمایت دراویش مدرن از جنبش ضدحجاب در روزهای اخیر در حالی صورت میگیرد که نهتنها با شعائر اسلامی در تضاد قرار دارد، بلکه نوعی تمرد از فرامین درویشی و دستورهای قطب وقت بوده و نتیجتاً مغایر با ماهیت فقر و سرسپردگی به مراد.