به گزارش پایگاه خبری مفاز، آنچه از چگونگی عزاداری دراویش نعمت الهیه مشاهده می‌شود جز پایبندی و تعصب به قطب فرقه مسئله قابل‌بیانی مشاهده نمی‌شود. هر آنچه از سیره اهل‌بیت عصمت و طهارت در باب معرفت و شناخت قیام عاشورای حسینی آمده است، با یک تفسیر نادرست و برداشت شخصی، تنها برای ترفیع جایگاه قطبیت فرقه بهره‌برداری می‌شود.
سخنرانی و مدیحه‌سرایی در این مجالس خانقاهی، کاملاً در مسیر تثبیت و تحکیم جایگاه قطب فرقه به‌عنوان حسین زمان است. امروز دراویش فرقه نعمت الهیه، فلسفه قیام اباعبدالله الحسین را در غائله گلستان هفتم پیاده‌سازی می‌کنند. مسئله بیعت با قطب فرقه را عیناً همان بیعت با امام حسین علیه‌السلام می‌دانند. مشایخ فرقه با سوءاستفاده از ماهیت قیام حسینی، دراویش را فقط برای ابراز وفاداری و پایبندی به قطب فرقه تشویق و ترغیب می‌کنند. این دسته از عناصر فرقه، معنا و مفهوم ولایتمداری را تنها در تعصب به قطب فرقه تنزل داده‌اند.
دراویش این فرقه، با حضور در خانقاه در مقابل قطب فرقه حلقه‌زده و بدون اینکه نگاهشان را از دیدن قطب فرقه بردارند، به مدح و ستایش قطب فرقه می‌پردازند. یکی از نشانه‌های تعصب کورکورانه دراویش این است که این‌قدر که در مراسم سالگرد اقطاب و مشایخ فرقه در غم و اندوه گرفتار می‌شوند، برای امام حسین علیه‌السلام عزاداری نمی‌کنند. بر اساس مکتوبات و اظهارات اقطاب و مشایخ فرقه، آنان قائل به این هستند که گریه و عزاداری برای سیدالشهدا چندان امر مهم و مؤثری به‌حساب نمی‌آید.
دراویش بیچاره فرقه نعمت الهیه در مراسم‌های به‌ظاهر سوگواری، نه‌تنها بهره‌ای از معارف حسینی نمی‌برند، بلکه برای طلب مغفرت و رهایی از مشکلات زندگی‌شان، تنها از قطب فرقه، عاجزانه التماس و خواهش می‌کنند. سران فرقه نعت الهیه همانند سایر فرقه تصوف با سوءاستفاده از مکتب امام حسین علیه‌السلام، تنها به دنبال بقا مسلک فرقه‌ای خودشان هستند.
تنها باکمی تأمل و بررسی آنچه در مراسم‌های خانقاهی دراویش به بهانه سوگواری اباعبدالله الحسین (ع)، دیده می‌شود، نشانه‌ای از دریای انحرافات و تعصبات جاهلانه دراویش فرقه نعمت الهیه مشهود می‌گردد.
