«طب آیورودا» یا عرفان درمان گرا چیست⁉️ آیا قانون جذب همان فال و تفأل است؟ تجمع یهودیان ضد صهیونیست مقابل سازمان ملل در حمایت از فلسطین پاپ سال ۲۰۲۵ را “سال مقدس” اعلام کرد حفاظت از زن بهانه مشترک دشمنان جهت حمله به ایران مودی به اظهارات نفرتانگیز علیه مسلمانان ادامه میدهد سخنان توکل کرمان در واتیکان، صدای مقامات صهیونیستی را در آورد تشدید تحریم های ایران توسط کمیسیون آزادی مذاهب آمریکا یکی از مدیران داعش در ترکیه از زندان آزاد شد مردم ارمنستان خواستار استعفای پاشینیان شدند
راجیش چاندرا موهان جین، معروف به “اُشو”(1931-1990) از عرفای هندی و از اساتید علوم باطنی بود.
فرقه های صوفیه بین شریعت و طریقت و حقیقت مراتبی را خلق کرده و از این رهگذر بهانه ای برای شریعت گریزی یافته اند. البته تسامح در احکام عملی و شرعی اسلام، وجه مشترک همه مکاتب صوفیه بوده است.
ابوسعید ابوالخیر (۳۷۵-۴۴۰ ق) حاضر نشد برای نماز دست از سماع صوفیانه بکشد و همانطور که در حال رقص بود، میگفت: «ما در نمازیم»!
معنویتهای سکولار در نیمه دوم قرن بیستم از جذابیتهای فریبنده و ادبیاتی ساده برخوردارند که ظاهراً حق جلوه میکنند و ویژگیهای آنها عبارتند از: عقلگریزی، نفی شریعت، آخرتگریزی، خرافهپنداری، لذتگرایی، تسامحمنشی و...؛ اما مبانی آنها سست و مبتنی بر نسبیگرایی، شکاکیت، تجربهگرایی و فرد محوری است.
به دیده اوشو انسان امروزی در چرخه دنیای مدرن گرفتار است و سنتهای کهنه دیروز در جهت معنویت راهی را به انسان مدرن نشان نخواهد داد.
تعالیم عرفانی اوشو مصداقی از عرفانهای منهای شریعت است. عرفان سکولار در بستر جهان غرب با سابقه آموزههای سکولاریسم پدید آمدند.
از آن جهت که عرفان اوشو هم عصر عرفانهای سکولار غربی است و شباهتهایی بین موازین عرفانی اوشو و مولفههای عرفان سکولار وجود دارد.
یکی از عقاید صوفیه شریعتگریزی در برابر شریعت محوری است. صوفیان در این بحث معتقد هستند وقتی یکی از صوفیه به مقامی از مقامات خاص دست یابد، تکالیف شرعی از او ساقط شده و دیگر نیازی به انجام تکالیف حد اقل در آن حال ندارد.