به گزارش پایگاه خبری مفاز، یکی از دستورات خداوند متعال به بندگانش، امر به روزه است. این فریضه برای مکلفین تحت هر شرایطی واجب است مکر در موارد استثنائی همچون بیماری و مسافرت. اما در هیچ‌یک از معارف اسلام ناب محمدی نیامده است که بندگان مقرب خداوند متعال از گرفتن روزه معاف هستند و این دستور فقط برای سایرین است.
در مسلک فرقه های صوفیه به‌کرات در این خصوص صحبت شده است. سران صوفیه در مکتوباتشان اعلام کرده‌اند که اگر درویشی به مقام قرب و فنا الهی رسید نماز و روزه از وی ساقط خواهد شد!
فرقه های صوفیه در باب روزه نظرات شاذی ابداع کرده‌اند که هیچ‌کدامشان از مستند قرآنی و روایی معتبر برخوردار نیست. متأسفانه این باور اشتباه در میان دراویش صوفیه رواج دارد.
به‌عنوان نمونه، در مسلک دراویش اهل حق آمده است: روزه در این فرقه سه روز است و دراویش نیازی به سی روز روزه‌داری نداشته و همان مقدار کم برای آنان کفایت می‌کند. فرق صوفیه که داعیه‌دار عرفان و تقرب هستند به همین سادگی فرمایش صریح خداوند متعال در قرآن مجید را کنار گذاشته و با این ابداعات جعلی مریدان را در ضلالت ابدی گرفتار می‌کنند.
این قبیل اقدامات فرق تصوف مبین حدیث نورانی پیامبر اکرم (ص) است که فرمودند روز قیامت برپا نشود تا قومی از امتم به نام صوفیه برخیزند و آنها بهره‌ای دین من ندارند.
