به گزارش پایگاه خبری مفاز، یکی از مهم‌ترین مباحث غلط و اشتباهی که در میان فرق صوفیه رواج دارد جایگاه شریعت و طریقت است. در اسلام صوفیانه شریعت همان آموزه‌ها و باورهای اقطاب و مشایخ فرقه است.
سالک با تعهد و پایبندی که به قطب فرقه دارد، شریعت را قبول کرده و حالا با عمل به دستورات و سفارش‌های قطب فرقه، راه طریقت را سیر می‌کند.
شریعت در اسلام صوفیانه یعنی شخص مراد و قطب فرقه است. سالک اگر بخواهد شریعت را بفهمد باید همانند میت در دستان غسالی همچون قطب باشد تا بتواند شریعت را درک کند. اظهارات و دستورات قطب فرقه برای دراویش صوفیه همانند مفاهیم شریعت است و لا غیر.
یک درویش باوجود قطب و مراد فرقه، نیازی به مرجع تقلید و نظریات اجتهادی علما ندارد هر چه در کشکول قطب فرقه باشد برای دراویش لازم الاتباع است.
شخص معلوم‌الحالی همچون قطب فرقه بر اساس تمایلات و خواسته‌های نفسانی خود، دستورات و آموزه‌های جعلی را به اسم شریعت اسلامی به دراویش بیچاره تحمیل می‌کند و درنهایت آنان تسلیم‌شدگان واقعی هوا و هوس قطب فرقه هستند و به‌دروغ خود را مسلمان مطرح می‌کنند.
هر چه در مسلک های ساختگی صوفیه به نام اسلام و دین می گذرد براساس افکار و تخیلات اقطاب و مشایخ است با آنچه که در شریعت اسلام ناب محمدی (ص) آمده و هیچگونه سنخیت و مطابقتی ندارد.
