به گزارش پایگاه خبری مفاز، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران و آشکار شدن چهره حقیقی برخی از رهبران و طرفداران انجمن حجتیه بسیاری از اعضای به دلیل پی بردن به ماهیت انجمن از تشکیلات انجمن جداشدند؛ زیرا واکنش آغازین برخی از رهبران انجمن نسبت به انقلاب با بدگمانی و بدبینی همراه بود و این موضوع باعث ریزش بسیاری از نیروهای سازمان شد تا جایی که برخی از این افراد از انجمن جدا شده و به نیروهای انقلابی پیوستند مانند «علی‌اکبر پرورش» یا «علی‌اکبر ولایتی» که به‌مقام وزارت هم رسیدند؛ اما تعداد زیادی از اعضای انجمن در حوزه‌های علمیه یا بیرون از آن به منتقدان حکومت بدل شدند و تصمیم گرفتند تا بیشتر روی برقراری ارتباط با مراجع و علمای مخالف نظام سرمایه گذاری کرده و یا آنکه زمینه را برای مخالف شدن منتقدین نظام فراهم کنند که البته در این امر موفق بوده و هستند.[1]
به همین دلیل بود که حضرت امام رحمت‌الله علیه در مناسبت‌های مختلف، به‌ویژه در پیامی خطاب به‌روحانیت در سال‌های آخر عمر شریف خود «خطر متحجران و انجمن حجّتیه‌ای‌ها» را بزرگ‌تر از هر خطر دیگر توصیف کرد.[2]
حضرت امام رحمت‌الله علیه همچنین در وصیت نامه سیاسی- الهی خویش چنین افرادی را اینگونه نصیحت می‌فرمایند:«وصیت این‌جانب به آن طایفه از روحانیون و روحانی نما‌ها که با انگیزه‌های مختلف با جمهوری اسلامی و نهاد‌های آن مخالفت می‌کنند و وقت خود را وقف براندازی آن می‌نمایند و با مخالفان توطئه‌گر و بازیگران سیاسی کمک و گاهی به طوری که نقل می‌شود با پول‌های گزافی که از سرمایه‌داران بی‌خبر از خدا دریافت برای این مقصد می‌کنند کمک‌های کلان می‌نمایند، آن است که شما‌ها طرفی از این غلطکاری تا کنون نبسته و بعد از این هم گمان ندارم ببندید. بهتر آن است که اگر برای دنیای دنیا به این عمل دست زده‌اید _ و خداوند نخواهد گذاشت که شما به مقصد شوم خود برسید_ تا در توبه باز است از پیشگاه خداوند متعال عذر بخواهید و با ملت مستمند مظلوم هم صدا شوید و از جمهوری اسلامی که با این فداکاری‌های ملت به دست آمده حمایت کنید، گرچه گمان ندارم که موفق به توبه شوید».[3]
در اوایل سال 1362 بعد از سخنرانی‌های حضرت امام خمینی رحمت‌الله‌علیه که در آن بدون ذکر نام، انجمن حجتیه را مورد حمله قرار دادند، نامه ای از سمت تشکیلات انجمن حجتیه، مبنی بر اعلام تعطیلی فعالیت‌ها و جلسه‌هایشان، به عرض حضرت امام رسید. قبل از قرائت متن این نامه، به حضرت امام گفته بودند که انجمن حجتیه اعلام «انحلال» کرده است؛ اما وقتی متن نامه قرائت شد در آن، تعبیر «تعطیل» به کار رفته بود، که این سبب شد امام بگویند: «تعطیل» غیر از «انحلال» است؛ اینکه فایده ندارد.»[4]
پی‌نوشت:
[1]. اکبری آهنگر، رضا، مروری بر تاریخچه و تفکرات انجمن حجتیه، ص298، انتشارت سوره.
[2]. خمینی، سید روح‌الله، صحیفه نور، ج21، ص273.
[3]. همان، ج21، ص475.
[4]. رحیمیان، محمد حسین، در سایه آفتاب، ص229، ناشر موسسه پاسدار اسلام.
