به گزارش پایگاه خبری مفاز، اما در حالی که همه ما در مورد جنگ های جهانی اول و دوم و انقلاب های مشهور می دانیم، جنگ هایی وجود دارند که اغلب فراموش می شوند، جنگ هایی که نتایج آن ها به شکل گیری جهان ما در آنچه امروز است کمک کرد. در ادامه این مطلب می خواهیم شما را با ۱۰ جنگ موثر اما کمتر شناخته شده و فراموش شده ای آشنا کنیم که نقش مهمی در شکل گیری جهان امروز داشتند.
۱۰- نبرد دیدگوری
درگیری های داخلی و پیشروی مسلمانان، تنها یک جای پای بسیار محدود و کوچک در قفقاز را برای دولت گرجستان در قرن یازدهم باقی گذاشت و به نظر می رسید که قادر به جلوگیری از نابودی کامل شان توسط ترکان سلجوقی نبود.
هنگامی که دیوید (یا داویت) چهارم ۱۶ ساله در سال ۱۰۸۹ بر تخت پادشاهی گرجستان نشست، این کشور در حال ادای احترام به ترک ها بود که پایتخت آن ها را تصرف کرده بودند.
با توجه به اینکه سلجوقیان توجه خود را به جنوب معطوف کرده بودند تا به تلاش های جنگی مسلمانان در اوایل جنگ های صلیبی بپیوندند، دیوید از این فرصت استفاده کرد تا پرداخت خراج را متوقف کند، تلاش های بازسازی خود را افزایش دهد و قلمرو خود را از دست ترک های دچار حواس پرتی شده بازپس بگیرد.
سلجوقیان که از افزایش قدرت دیوید و تداوم دین مسیحیت در منطقه بیمناک شده بودند، با متحدان مسلمان خود بازگشتند تا ارتشی در حدود ۳۰۰ تا ۵۰۰ هزار نفری تشکیل دهند و در نبرد دیدگوری در سال ۱۱۲۱ میلادی با نیروهای بسیار کوچک تر دیوید (حدود ۵۰ هزار نفر) روبرو شدند.
علیرغم تعداد بسیار کمترشان نسبت به نیروهای دشمن، دیوید نقشه ای در سر داشت: اول از همه او گروهی کوچک از سربازانش را با پیشنهاد ترک خدمت و پیوستن به آن ها به نزد سلجوقیان فرستاد، وقتی این گروه به داخل کمپ های ارتش سلجوقیان نفوذ کردند، رهبران سلجوق را کشتند، در حالی که دیوید همزمان به قسمت جلو و جناحین ارتش آن ها حمله کرد.
بدون رهبری، ترک ها گریخته و نابود شدند. دیری نپایید که دیوید دوباره تفلیس را تصرف کرد و یک سری پیروزی های دیگر را در منطقه تجربه کرد، قفقاز مسیحی را بنا نهاد و توسعه فتوحات مسلمانان در شرق اروپا را کند کرد.
۹- نبرد لا فوربی
از سال ۱۰۹۵، ارتش های مسیحی صلیبی بر سر سرزمین مقدس با مسلمانان درگیر شدند و پس از موفقیت های اولیه، ایالات صلیبی را در منطقه ای به نام اوترِمر تشکیل دادند. با این حال پس از پشت سر گذاشتن پنج جنگ صلیبی بزرگ دیگر با پیروزی و شکست هایی برای طرفین، در سال ۱۱۸۷ میلادی و در نبرد حطین، بار دیگر خلیفه ایوبی صلاح الدین کنترل سرزمین مقدس را در دست گرفت.
این نبرد شاید مشهورترین نبرد دوران جنگ های صلیبی باشد، اما نبرد لا فوربی در سال ۱۲۴۴ اغلب نادیده گرفته می شود، نبردی که نبرد هربیا نیز نامیده می شود، برای تاریخ اهمیت بیشتری پیدا کرد. با فرا رسیدن سال ۱۲۴۴، مسیحیان بار دیگر اورشلیم را بازپس گرفتند و ارتش در حال پیشروی مصر که توسط نیروهای قبیله ها تقویت شده بود، به سرزمین مقدس حمله کرد تا آن را پس بگیرد.
یکی از دلایلی که این نبرد تا حد زیادی فراموش شده، کم بودن جزئیات کشف شده در مورد آن است. با این حال، چیزی که ما می دانیم این است که مسیحیان در این نبرد کاملاً مغلوب شده، از منطقه بیرون رانده شده و دیگر هرگز بازنگشتند. جنگ های صلیبی دیگری برای بازپس گیری بیت المقدس صورت گرفت، اما شکست در لا فوربی با فروپاشی نفوذ و قدرت مسیحیان در منطقه و تحکیم نفوذ مسلمانان و اعراب همراه بود که تا به امروز هم ادامه دارد.
۸- نبردهای خلیج هاکاتا
قوبلای خان، امپراتور مغول و بنیانگذار سلسله یوآن در چین، در قرن سیزدهم میلادی به دنبال گسترش قلمرو خود به سمت شرق بود و پیش از آنکه به ژاپن چشم بدوزد، ابتدا کره را تصرف کرد.
ناوگان یوآن برای اولین بار در سال ۱۲۷۴ پس از نادیده گرفتن خواسته های اولیه او توسط ژاپنی ها، از راه رسید و این اولین رویارویی آن ها به نبرد اول خلیج هاکاتا معروف شد. نیروهای مدافع ژاپنی بسیار کمتر از دشمن بود و هیچ پاسخی به باروت یوآن ها نداشته و به همین خاطر برای آخرین ایستادگی خود به قلعه ای عقب نشینی کردند.
با این حال طوفانی مهیب و عجیب به کمک آن ها آمد و ناوگان در حال پیشروی یوآن را به عقب راند و بسیاری از کشتی های آن ها را نابود کرد. در بازگشت به چین، قوبلای هدفش را فراموش نکرده بود و دومین حمله را در سال ۱۲۸۱ ترتیب داد که به دومین نبرد خلیج هاکاتا معروف شد.
یک بار دیگر، تعداد ژاپنی ها بسیار کمتر بود اما یک بار دیگر وقتی یک طوفان کشتی های یوآن را نابود و باقیمانده آن ها را به عقب نشینی واداشت، مادر طبیعت بار دیگر به کمک ژاپنی ها آمد. این شکست ها به عنوان محدودیتی برای توسعه طلبی مغولان، دستکم در شرق، عمل کرد و دو طوفان خلیج هاکاتا به “باد الهی” یا کامیکازه مشهور شدند که توسط خلبانان انتحاری ژاپنی در طول جنگ جهانی دوم جاودانه شد.
۷- محاصره بغداد
خلافت عباسی از حدود سال ۷۵۰ میلادی بر بیشتر خاورمیانه حکومت می کرد. این دوران که عصر طلایی اسلام به شمار می رود عموماً به دنبال ظهور، گسترش قلمرو و توسعه فرهنگی عباسیان و دیگر دولت های مسلمان رخ داد.
با این وجود، همه چیز زمانی که نیروهای در حال پیشروی امپراطوری مغول در سال ۱۲۵۸ به دروازه های پایتخت، بغداد، رسیدند تغییر کرد. مسعتصم خلیفه عباسی، خواسته های مغولان را نپذیرفت و در مقابل، مغولان بغداد را محاصره و آن را بمباران کردند تا اینکه خلیفه به سرعت تغییر عقیده داده و تسلیم شد.
اگر چه این نبرد به خودی خود نبردی نبود، اما درگیری سریع و خشونت آمیز میان دو امپراطوری و موفقیت های بعدی مغول ها، تاثیراتی طولانی مدتی بر جغرافیا و سیاست منطقه داشت. در ابتدا، نوشتجات تاریخی و مهم تاریخی مورد غارت قرار گرفته و سوزانده شد، خود شهر ویران گردید و تقریباً تمام جمعیت شهر کشته شدند.
گفته می شود که معتصم در یک فرش پیچیده شده و اسب ها روی آن دوانده شدند تا خلیفه عباسی کشته شد (به دلیل اینکه مغول ها باور نداشتند که خون سلطنتی باید روی زمین ریخته شود). سقوط خلافت عباسی، همراه با نابودی پایتخت آن ها، عموماً به عنوان پایان عصر طلایی اسلام شناخته می شود.
۶- نبرد سائو مامده
در قرن یازدهم، کل شبه جزیره ایبریا بین مورها در جنوب و ویزیگوت ها در شمال – که شامل پادشاهی های لئون، کاستیل و آراگون بودند – تقسیم شده بود. در این زمان، پرتغال تنها یک شهرستان از لئون بود که توسط ترزا لئون و همسرش اداره می شد.
اما پس از مرگ شوهرش، ترزا خود را در حال مبارزه با پسرش آفونسو برای حکمرانی دید، پسری که برای استقلال پرتغال قیام کرده بود. این درگیری ها به نبرد سائو مامده در سال ۱۱۲۸ منجر شد. آفونسو نیروهای مادرش را شکست داد و کنترل پرتغال را به دست گرفت، در ادامه پادشاه لئون را شکست داده و راه برای استقلال این کشور هموار کرد.
آفونسو در سال ۱۱۳۹ خود را پادشاه اعلام کرد. لئون پس از تصرف لیسبون و دیگر مناطق جنوب پرتغال و بیرون آوردن آن ها از تحت حکومت مسلمانان، این کشور را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت شناخت که در سال ۱۱۷۹ توسط پاپ تصویب شد.
در حالی که این نبرد تنها اولین گام در یک فرآیند طولانی بود، استقلال به دست آمده در سائو مامده تاثیر قابل توجهی در سراسر جهان داشت و پرتغال قرن ها بعد نقش بزرگی در استعمار اولیه آفریقا و آمریکای جنوبی ایفا کرد.
۵- نبرد آخلوس
بلغارها در قرن هفتم در بالکان ساکن شده و به طور مداوم با همسایگان بیزانسی خود درگیر می شدند. امپراطوری بیزانس اگر چه دیگر قدرت دوران اوجش را نداشت اما هنوز بر این منطقه تسلط داشت، با این وجود، ظهور امپراطوری اول بلغارستان قطعاً این تسلط را به چالش می کشید.
سیمئون، تزار بلغار، در طی سال ها توانست چندین بار حکومت بیزانس را شکست دهد، به فکر متحد کردن دو امپراطوری از طریق ازدواج افتاد که با مخالفت دشمنان قدیمی اش مواجه شد. این امر منجر به جنگ دیگری در سال ۹۱۷ شد که در آن هر دو طرف در آخلوس با هم روبرو شدند.
بیزانسی ها پیروزی خود در این جنگ را محتمل می دانستند، اما شایعاتی در اردوگاه آن ها پخش شد مبنی بر اینکه فرمانده آن ها لئو پوکاس کشته شده است. یک روایت می گوید که پس از عقب راندن اولیه نیروهای سیمئون، فوکاس از اسب پیاده شد تا نوشیدنی بنوشد، اما سربازانش اسب بدون سوار او را دیدند و بدترین سناریو را تصور کردند.
سیمئون متوجه آشوب و بی نظمی در میان مردان بیزانسی شد، عقب نشینی را متوقف کرده، یک ضدحمله را آغاز کرده و یکی از بدترین شکست های تاریخ بیزانس را برایشان رقم زد. موفقیت سیمون به او اجازه داد تا به عنوان تزار دست یابد، بلغارستان را به عنوان یک قدرت مهم اروپایی بنیان نهاده و به بلغارستان مسیحی اجازه داد تا از نظر مذهبی مستقل باقی بماند.
۴- نبرد استمفورد بریج
در حالی که سال ۱۰۶۶ در انگلستان مترادف با نبرد هیستینگز است، شاید نبردی به همان اندازه مهم در تاریخ جهان چند هفته قبل تر از آن رخ داد، زمانی که انگلیسی ها برای آخرین بار در استمفورد بریج با مهاجمان وایکینگ جنگیدند و در نهایت به عصر وایکینگ ها پایان دادند.
در حالی که شاه هارولد انگلیستان در لندن در انتظار حمله مورد انتظار نورمن ها بود، هاردرادا، پادشاه نروژ، در سال ۱۰۶۶ همراه با نیروهایش به یورک رسید تا کار مشابهی انجام دهد.
هارولد سربازانش را در ۱۸۵ مایلی شمال لندن تنها در عرض چهار روز برای مقابله با آن ها به حرکت درآورد، مهاجمان را غافلگیر کرده و به سرعت آن ها را در نبردی شکست داد که پادشاه هاردرادا در آن کشته شد. این پیروزی منجر به عقب راندن وایکینگ ها شد و به ادعاهای آن ها در مورد تاج و تخت و داشتن قدرت در اروپا پایان داد.
سه هفته بعد، ویلیام فاتح، همان طور که هارولد پیش بینی کرده بود، از نرماندی حمله کرد؛ اما او اکنون به شدت ضعیف شده بود. نورمن ها از این فرصت استفاده کردند و تاج و تخت را به دست آورده و هارولد آخرین پادشاه آنگلوساکسون انگلستان را شکست دادند.
۳- محاصره و سقوط تنوچتیتلان
در حالی که فاتحان اسپانیایی کورتیس تنها با ۵۰۰ مرد وارد قلمرو آزتک شدند، به سرعت برای فتح امپراطوری آزتک ها برنامه ریزی کردند. پس از کشتار هزاران شهروند غیرمسلح آزتک در راه عبور از کشور، نیروهای تحت رهبری اسپانیایی ها (که متشکل از بسیاری از قبایل رقیب ناراضی بود که مشتاق خلاص شدن از آزتک ها بودند) به پایتخت تنوچتیتلان رسیدند و رهبر آزتک ها، مونتزوما دوم را به گروگان گرفتند.
آزتک ها که به سرعت از تلاش های اسپانیایی ها و مونتزوما برای آرام کردن آن ها خسته شده بودند، شورش کرده و مونتزوما کشته شد، اگرچه مشخص نیست که توسط چه کسی کشته شد. بعد از نبردهای فراوان و درگیری هایی که تعدادشان از شماره خارج است، این اتفاقات به محاصره تنوچتیتلان توسط اسپانیایی ها در سال ۱۵۲۱ شد.
پس از سه ماه محاصره شهر و کوبیدن آن با توپ به، آزتک ها دریافتند که توان مقابله با سلاح ها و اسب های برتر اسپانیایی ها را ندارند و مجبور به تسلیم شدند. آن ها از قبل نیز به لطف ورود اسپانیایی ها به آبله مبتلا شده بودند و شکست در این نبرد مرگ نهایی آن ها و ظهور پروژه استعمار آمریکا توسط اسپانیا را رقم زد.
۲- نبرد گذرگاه شانهای
سلسله مینگ که از سال ۱۳۶۸ بر چین حکومت می کرد، در قرن هفدهم رو به افول گذاشته بود. ترکیبی از بلایای طبیعی و حاکمان نالایق، کشور را ویران کرده بود که همه اینها انگیزه ای برای قیام دیگران علیه آن ها بود. در سال ۱۶۴۴، موجی از ناآرامی در سراسر کشور شکل گرفته و گروهی از شورشیان به فرماندهی لی زیچنگ به پکن حمله کرده و پایتخت را تصرف کردند.
امپراتور مینگ، که قدرت مقاومت نداشت، خودکشی کرد. اما فرماندهان مینگ حاضر به پذیرش یا معامله با لی نشدند و در عوض برای کمک به مردم منچو (سلسله جین، در شمال شرقی چین) روی آوردند. منچوها درخواست آن ها را پذیرفته و یک ماه پس از سقوط پکن به سمت گذرگاه سانهای (دروازه ای در دیوار بزرگ چین) به راه افتادند، جایی که نیروهای لی انتظار آن ها را می کشیدند.
اما آن ها با سختی شکست خوردند. نتیجه این نبرد قابل توجه بود و منچوهای پیروز برای به دست گرفتن کنترل کشور، اعلام خود به عنوان حاکم و تغییر نام سلسله خود به خینگ به چین سرازیر شدند. آن ها ۳۰۰ سال بر چین حکومت کرده و آخرین سلسله امپراتوری چین بودند.
۱- نبرد زنتا
برای چندین قرن، امپراطوری عثمانی نیروی اصلی اروپا و خاورمیانه بود که شکاف به جا مانده از سقوط بیزانسی ها را پر کرده و نفوذ مسلمانان را به شکلی موثر در اروپای مسیحی گسترش می داد. اتحادیه مقدس ملت های مسیحی به رهبری امپراطوری هابسبورگ (اتریش) در قرن هفدهم برای جلوگیری از سلطه بی چون و چرا و بدون مخالفت عثمانی ها شکل گرفت.
عثمانی ها که به تازگی بخش زیادی از مجارستان را تصرف کرده و به سمت شمال پیشروی می کردند، اولین کشست بزرگ خود در اروپا را در سال ۱۶۸۳ در وین تجربه کردند و این آغاز سقوط امپراطوری آن ها انگاشته می شود. اما در نبرد زنتا بود که ترک ها برای همیشه عقب رانده شدند که به اتریش اجازه داد تا خود را به عنوان یک قدرت بزرگ اروپایی تثبیت کند.
در سال ۱۶۹۷، نیروهای اتحادیه به عثمانی ها حمله کردند در حالی که نیروهای آن ها در حال عبور از رودخانه ای برای تصرف زنتا (در صربستان امروزی) بودند. در این آشوب و وحشت، بسیاری از نیروهای عثمانی در حین تلاش برای فرار غرق شدند و بسیاری دیگر در خود نبرد کشته شدند. عثمانی ها درهم شکسته شده بودند و معاهده کارلوویتس به سرعت به دنبال آن آمد که جاه طلبی های آن ها را در اروپا محدود کرد و آن ها را مجبور به واگذاری بخش بزرگی از اروپا کرد.
