به گزارش پایگاه خبری مفاز، شیخ حلبی در این باره می‌گوید: (شیعه می‌گوید:) در عصر غیبت امام زمان (علیه‌السّلام) جهاد نیست. چرا؟ چون حاکم اسلامی که باید معصوم باشد، مصداق پیدا نکرده است. وظیفه داریم فقط دین خود را حفظ کنیم. تکالیف شرعی مان را انجام دهیم و به شبهات منکران پاسخ دهیم و دیگر هیچ. [1]
ناگفته نماند برخی از آنچه در دهه‌های اخیر به انجمن حجتیه یاد شده نسبت داده می‌شود و در مواردی برای مقابلۀ با آن‌ها بدان استناد می‌شود، به هیچ وجه به همۀ افراد در همۀ رده‌ها قابل انطباق نیست. اگر چه برخی باورها و نسبت‌ها به برخی عوام از این گروه درست می‌نماید، به تحصیل کردگان و فرهیختگان از این مجموعه نسبت‌های نادرستی است. چنان چه برخی نسبت‌ها از جمله باور آن‌ها به انجام فساد و گناه برای نزدیک کردن ظهور، محل تامل است. و کسی نیز به روشنی ادعا نکرده که این مجموعه، مردم را به فساد و ستم سفارش کرده‌اند.
سخنرانی‌های موجود از مؤسس انجمن گواه بر این مدعاست.
از جمله تقابل انجمن حجتیه با‌اندیشه‌های امام خمینی عبارت‌اند از:
۱- تقابل اصلی امام خمینی با انجمن در اسلام عوامانه و سطحی و‌اندیشه جدایی دین از سیاست بود این گروه در زمان غیبت معصوم (علیه‌السلام) ورود به عرصه سیاست را غلط و موجب لطمه به دین می‌پنداشتند، درحالی‌که امام خمینی دین و سیاست را در پیوند با یکدیگر معنا می‌کرد. ایشان با یادآوری این نکته که برخی می‌گویند وظیفه آنان سنگین‌تر از امام زمان (علیه‌السلام) نیست و اصلاح امور را تنها وظیفه آن حضرت می‌دانند، افزوده است همه مردم موظف به احیای دین و دفاع از مظلوم‌اند.[2][3]
ایشان اصل جدایی دین و متدینان از سیاست و جامعه را دیدگاهی استعماری و حامیان این‌گونه طرز تفکر را منحرف و ساده‌لوح می‌شمرد.[4][5]
۲- انجمن باتوجه‌به برخی از روایات تشکیل حکومت را مخصوص امام معصوم (علیه‌السلام) می‌دانست و اقدام به تشکیل حکومت اسلامی در زمان غیبت را نامشروع و از مصادیق برافراشتن پرچم گمراهی می‌شمرد. امام خمینی روایات مورد استناد این گروه را ضعیف و غیرقابل‌مقاومت در برابر دلایل استوار ضرورت مبارزه با ستم می‌دانست و معتقد بود که مردم وظیفه دارند برای اجرای احکام، حکومت اسلامی تشکیل دهند و تشکیل حکومت و نظام، دائمی است و ویژه وقت ظهور نیست. افزون بر این از نگاه ایشان نظریه مشروع نبودن حکومت در دوره غیبت از نظر عقل و قرآن نیز باطل است. امام خمینی این نوع تفکر را موجب هرج‌ومرج در جامعه می‌دانست.[6][7][8]
۳- امام خمینی عقیده کسانی را که وجود مشروب‌فروشی‌ها، فسادها و حکومت ظالمان را برای ظهور امام زمان (علیه‌السلام) راهگشا می‌دانستند عوامانه و انحرافی و باطل می‌دانست و معتقد بود که باید در زمان غیبت تلاش کرد و در اجرای احکام اسلام و مبارزه با فساد و گناهکاران کوشید و حقایق را منتشر کرد.
۴- انجمن معتقد بود باتوجه‌به تجربه تاریخی، انقلاب بدون وابستگی به غرب و شرق شکست می‌خورد؛ ولی امام خمینی در مبارزه همواره بر سیاست نه غربی و نه شرقی تاکید می‌کرد و همواره نوید پیروزی می‌داد و معتقد بود با اتکا به نیروی ایمان می‌توان بر همه قدرت‌ها پیروز شد.
۵- انجمن حجتیه تقیه را راهبرد مطلق و برای همه زمان‌ها و همه شرایط می‌دید و حتی در صورت به‌خطرافتادن دین و نابودی شعائر اسلامی نیز راه سازش با حاکمان را ارائه می‌داد؛ ولی امام خمینی تقیه را محدود به شرایط ویژه می‌دانست. ایشان کاربرد تقیه را در فروع دین می‌دانست نه اصول و کیان اسلام و در شرایطی که دین در خطر قرار گیرد، آن را حرام می‌شمرد.[9]
پی نوشت:
1- نشریه «پگاه»، ش ۷۱، ۴ آبان ۱۳۸۱.
2-خمینی، روح‌الله، صحیفه امام، ج۳، ص۳۳۹-۳۴۰، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۹.
3-خمینی، روح‌الله، ولایت فقیه، ص۳۷، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۸.
4-خمینی، روح‌الله، صحیفه امام، ج۸، ص۱۲، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۹.
5-خمینی، روح‌الله، صحیفه امام، ج۲۱، ص۱۴-۱۵، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۹.
6-خمینی، روح‌الله، ولایت فقیه، ص۳۸-۴۰، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۳۸۸.
7-همان- ص۶۴-۶۵.
8-همان- ص۹۵.
9-خمینی، روح‌الله، دانشنامه امام خمینی، ج۲، ص۳۲۳، تهران، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، ۱۴۰۰
