به گزارش پايگاه خبري مفاز، فلسطین گزاره بیکران جهان اسلام، از نهر تا بحر. سرزمین ابراهیم خلیل الله، اما از ۱۹۴۸ طعمه توطئه بریتانیایی- صهیونیستی قرار گرفت. از آنجایی که بریتانیا، قصد سیطره و چنگ اندازی بر منطقه عربی اطراف کانال سوئز را داشت، مصر را اشغال و یهودیان را ترغیب کرد تا ادعای بی اساس خود را مبنی بر داشتن حق بازگشت، به کوه کذایی «صهیون» در قدس و برپایی دولت در فلسطین، مجددا مطرح کنند؛ دولتی که حامی منافع بریتانیا در منطقه بوده و از کمک های همه جانبه این کشور برخوردار باشد.
بریتانیا در همین زمینه، مشوق تئودور هرتسل (خبرنگار یهودتبار اتریشی) در امر دعوت از یهودیان جهان، برای تاسیس دولت صهیونیستی در قدس بود و عملا نخستین کنگره صهیونیستی در شهر بازل سوئیس (۱۸۹۷) با حضور صدها نفر از شخصیت های یهودی سراسر جهان برگزار شد. در این اجلاس شرکت کنندگان موافقت کردند برای بازگرداندن یهودیان جهان به فلسطین و برپایی دولت صهیونیستی، علیه ملت و صاحبان راستین آن، تلاش کنند و در همین راستا موسسات مالی چندی، برای تحقق این هدف شوم دایر کردند. هرتسل هم به نوبه خود کوشید سلطان عثمانی (عبدالحمید دوم)، در مقابل پرداخت چند میلیون سکه طلا، با تسلیم فلسطین به یهودیان موافقت کند.
سلطان عبدالحمید این پیشنهاد را رد و تاکید کرد که این سرزمین، متعلق به مسلمانان بوده و حتی با پول همه یهودیان آن را نخواهد فروخت. بدین جهت یهودیان وی را در سال ۱۹۰۸ سرنگون کردند. هرتسل که از این نیرنگ طرفی نبسته بود، راهی آلمان، ایتالیا و روسیه شد تا آنها، یهودیان را در اشغال فلسطین یاری رسانند اما آنها از این کار سر باز زدند، زیرا فلسطین سرزمینی است که مردم خودش را داشته و تحت حاکمیت امپراطوری عثمانی بود. او که دست خالی از این کشورها بازگشته بود، به مشوق اصلی و مروج ایده صهیونیستی (بریتانیا) روی آورد و این کشور تعهد داد از طرح تشکیل رژیم صهیونیستی حمایت کند.
در سال ۱۹۱۷ زمانی که جنگ جهانی اول رو به پایان بود، لرد بالفور وزیر امور خارجه انگلیس تشکیل یک سرزمین ملی یهود تحت حمایت دولت انگلیس در فلسطین را به جهانیان اعلام داشت. صدور اعلامیه بالفور زمینه
قانونی سیاسی لازم را برای تشکیل آتی دولت مستقل یهود در سرزمین فلسطین فراهم کرد. پس از سال ۱۹۱۸، جامعه ملل، فلسطین را به تحت الحمایگی انگلیس درآورد و این کشور متعهد شد بر پایه شرایط تحت الحمایگی فلسطین، این سرزمین را به گونه ای اداره کند که زمینه های شکل گیری یک کشور مستقل فراهم شده و حقوق فلسطینی ها پایمال نشود. ولی انگلیس تحت فشار محافل یهودیان روز به روز یهودیان بیشتری را در این سرزمین جای داد، در ۱۵ مه ۱۹۴۸ همزمان با خروج نیروهای انگلیس از فلسطین، رژیم اسرائیل اعلامیه استقلال خود را منتشر کرد، به این شکل رژیم اشغالگر اسرائیل در سرزمینی شکل گرفت که متعلق به ساکنان اصلی آن یعنی فلسطینیان بود. پس از آن ساکنان یهودی این مناطق برای تداوم حضور خود در این منطقه و بخصوص فلسطین از اقدامات مختلفی مانند تلاش در جهت مهاجرت یهودیان از بیشتر نقاط جهان به سرزمین های اشغالی، قتل و کشتار اعراب مسلمان، خرید زمین های فلسطینیان و غیره استفاده می کردند.
با وجود جنگ های ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ اعراب با رژیم صهیونیستی، اما فلسطین نتوانست خود را از یوغ اشغالگری صهیونیست ها بیرون بیاورد. سرزمین مادری که حالا شاهد مهاجرت هزاران یهودی از اروپا و سایر مناطق جهان است. با گذر زمان، اما طلیعه امید از سال ۱۹۷۹ آغاز شد. امیدی که با وجود اینکه تمام جهان اسلام، آن را احساس می کردند، اما فلسطینی ها بیشتر نسبت به بازگشت به سرزمین غصب شده و مادری خود امیدوارتر شدند.
با وجود اینکه جنگ ایران و عراق در سال ۱۹۸۰ روابط ایران را با تشکیلات خودگردان به دلیل حمایت عرفات، از صدام کمرنگ کرد، اما فلسطینی ها دریچه امید خود را نبسته و از آن زمان پیوند ناگسستنی بین هویت خود و دریچه امیدی که می خواهد بار دیگر هویت ازدست رفته را به آنها برگرداند، ایجاد کردند. مبارزات فلسطینی رنگ دیگری به خود گرفت و با فاصله گرفتن از ناسیونالیسم عربی، هویت دینی و اسلامی برای خود در گفتمان مقاومت تعریف کرد که هرم اصلی آن سرزمین مسجدالاقصی است.
حرکت جدید در دسامبر ۱۹۸۷ (آذر۱۳۶۶) در جبالیا در نواز غزه با قیام مردمی و با الهام از انقلاب اسلامی جمهوری اسلامی و با حمله فردی از جنبش جهاد اسلامی فلسطین به گروه گشتی صهیونیست آغاز و طی آن فرمانده پلیس نظامی رژیم اشغالگر کشته شد. رژیم صهیونیست در ۸ دسامبر ۱۹۸۷ برای انتقام از کشته شدن سرپلیس نظامی بیت المقدس ، با هدایت یک کامیون به صف کارگران فلسطین زد که چهار کارگر بی دفاع مسلمان زیر چرخ های کامیون به شهادت رسیدند و ۹ نفر دیگر بشدت مجروح شدند. در پی شهادت این کارگران مسلمان ، اوضاع در همه مناطق مسلمان نشین فلسطین ملتهب شد و مردان و زنان مسلمان فلسطین به خیابان ها ریختند و هسته اصلی انتفاضه شکل گرفت. انتفاضه اول چنان بر اشغالگران گران بود که اسحاق رابین، نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی گفت: آرزو می کنم روزی از خواب برخیزم و ببینم تمام غزه در دریا فرو رفته و از شر این منطقه رهایی یافته ام .
در تاریخ ۲۸ سپتامبر سال ۲۰۰۰ و در پی هجوم «آریل شارون» نخست وزیر وقت رژیم اشغالگر قدس به مسجد مبارک الاقصی به همراه تعداد زیادی از نظامیان ارتش صهیونیستی، انتفاضه دوم فلسطین موسوم به انتفاضه اقصی شعله ور شد. در درگیری های صهیونیست ها ۷ فلسطینی شهید و بیش از ۲۵۰ نفر دیگر زخمی شدند،همچنین ۱۳ نظامی صهیونیست هم مجروح شدند. در آن زمان درگیری های شدیدی در شهر اشغالی قدس درگرفت. «محمد الدوره» کودک شهید فلسطینی که در دومین روز انتفاضه اقصی به شهادت رسید، نماد انتفاضه دوم فلسطین به شمار می رود.
شکل گیری جنبش اسلامی حماس و جهاد اسلامی باعث شد رنگ و بوی دفاع از فلسطین متفاوت شود و مقاومت فلسطینی ها در برابر صهیونیست ها به سطحی برسد که از سال ۲۰۰۸ تاکنون در تمام نبردهای صهیونیست ها علیه فلسطینیان، با شکست مواجه شوند. جنگ ۲۲ روزه ۲۰۰۸-۲۰۰۹، جنگ ۸ روزه سال ۲۰۱۲، جنگ ۵۵ روزه سال ۲۰۱۴، جنگ ۲ روزه و سرانجام جنگ ۱۱ روزه سال ۲۰۲۱، همه و همه ناشی از یک پیوند هویت اسلامی-فلسطینی با دریچه امید خود که در سال ۱۹۷۹ طلوع کرد.
اکنون در سال ۲۰۲۲ فلسطین دیگر سرزمین سال ۱۹۴۸ نیست، شکست های پی در پی صهیونیست ها از محور مقاومت باعث شده دیگر مقاومت فلسطینی ها فقط در غزه نباشد. از شیخ جراح تا خان یونس، از کرانه باختری تا رام الله، اکنون دیگر برای فلسطینی ها مسجل شده تنها راه بازپس گیری سرزمین مادری خود، مقاومت است و تا مقاومت است، فلسطین خواهد ماند و مسجد الاقصی قطعا آزاد خواهد شد.
