به گزارش پایگاه خبری مفاز، انجمن حجتیه یک تشکل مذهبی ویژه، با هدف مبارزه با بهائیت از اواسط سال 1330 و با تلاش شیخ محمود ذاکرزاده تولایی، معروف به شیخ محمود حلبی و با همکاری جمع زیادی از شخصیت‌های متدین که در جایگاه هیأت مدیره، امور انجمن را اداره می‌کردند، فعالیت خود را آغاز کرد.
بعد از تشکیل این انجمن و فعالیت‌های آنان، رژیم سفاک پهلوی که می‌دانست وجود و فعالیت این انجمن نمی‌تواند مشکلی برای حکومت ایجاد کند، نسبت به ادامه فعالیت آن، روی خوش نشان داد؛ بالاخص اینکه رهبران انجمن حجتیه در برابر شاه و رژیم پهلوی، مشی جانبدارانه‌ای دنبال می‌کردند و شاه را نگهبان و حافظ تشیع اثنی عشری می‌دانستند و نسبت به تحولات سیاسی و اجتماعی کشور و سرکوب گروه‌های مختلف سیاسی، واکنش نشان نمی‌دادند. بنابراین در تمام سال‌های دهه 1330، این انجمن تحت حمایت‌های حکومت پهلوی و دستگاه‌های امنیتی آن، از جمله ساواک به فعالیت خود ادامه داد.[1]
هنگامی‌که مبارزات علما و روحانیون به رهبری امام خمینی (رحمةالله‌علیه) با رژیم پهلوی در سال‌های نخست دهه 40 شکل جدی‌تری به خود گرفت، انجمن حجتیه نسبت به این مبازات و تحولات جامعه، بی‌توجه بود و این خود سبب شد که جامعه دینی، علما و روحانیون نسبت به فعالیت و نوع ارتباطاتی که اعضای این گروه با ساواک داشتند، سخت بدبین شوند؛ اما در مقابل، اعضای انجمن حجتیه بدون توجه به اقدامات گسترده‌ای که رژیم پهلوی و ساواک با کمک حامیان خارجی برای تخریب شعائر اسلامی و روحانیت شیعه انجام داده، عملاً خود را در مسیر تضعیف دین اسلام و مذهب تشیع قرار دادند.
چون اعضای این انجمن، نه تنها اعتقادی به مبارزه با رژیم سفاک و خون‌ریز پهلوی نداشتند، بلکه حتی در مقاطع مختلف از آن حمایت کردند و دلخوش به این بودند که رژیم پهلوی، اجازه فعالیت بر ضد بهائیان را به آنها داده است.[2]
اسناد و مدارک به دست آمده نشان می‌دهد که ساواک تا واپسین ماه‌های عمر رژیم پهلوی، بر مجموعه فعالیت‌های انجمن حجتیه نظارت داشته و رفتار گردانندگان آن را کنترل و برای ادامه فعالیت آنها، اقدامات و تسهیلات لازم را فراهم آورده است. در اسناد به دست آمده، تصریح شده است که گردانندگان اصلی این انجمن، با آن سازمان همکاری نزدیکی داشته‌اند.[3]
ساواک در موارد متعددی، از این انجمن برای کنترل افکار مخالفین حکومت، استفاده کرده و کسانی را که مخالف نحوه و کیفیت فعالیت این جریان بودند را تحت تعقیب قرار داده و حتی «شکنجه» می‌کرد؛ اما در مقابل، انجمن حجتیه، دستگیری و شکنجه مخالفان را توسط ساواک، نوعی غضب الهی ارزیابی می‌کرد که به دلیل دور شدن از «رحمت امام زمان و خدا» گریبان‌گیر آنان شده است.[4]
پی‌نوشت:
[1]. عزت الله نوذری، تاریخ احزاب سیاسی در ایران، ص139 – 144.
[2]. سازمان اطلاعات و امنيت كشور، ساواک، ص377، نشر موسسه مطالعات و پژوهش‌های سياسی، ۱۳۸۶، تهران.
[3]. همان، ص376.
[4]. همان.
