به گزارش پایگاه خبری مفاز، یـکی از مسائل اساسی در مسیحیت، مسئله فدا و قربانی شدن عیسی برای گناهکاران است. مسیحیان معتقدند که مسیح خود را فدا ساخت تا آنان را از لعنت شریعت نجات دهـد; زیـرا به سبب آن ملعون گـردیدند (رسـاله پولس به غلاطیان، باب ۳، بند ۱۳); برای این که در تورات نوشته شده است که هر کس که به چوبه دار آویخته شود، ملعون است.
نتیجه و فایده تجسم مسیح و مصلوب شدن وی در آن است کـه وی کـفاره گناهان پیروان خویش شود; زیرا همگان خطاکار و به کسی نیازمندند که گناهانشان را جبران کند. وقتی به جهانیان نگاه می کنیم، هیچ کس را مصون از گناه نمی بینیم و عذاب گناه، مرگ ابـدی در جـهنم می بـاشد.
از آن جا که خدای متعال پاک و منزه است، عدل وی مستلزم این است که گناه را این گونه کـیفر دهد. لذا مسیح عذابی را که ما سزاوار آن بودیم در بدن خود پذیرفت و مـا را بـا نـظر لطف خویش از این جزا و کیفری که مدیون بودیم نگاه داشت; زیرا خدا آن اندازه جهان را دوست دارد که یـگانه پسـر خود را فدا کند تا تمامی مؤمنان به او از هلاکت نجات یابند و حیات ابدی نـصیب ایـشان گـردد.
اما سؤال این جاست که متجسدِ مصلوب کیست؟ اگر گفته شود خداوندی است که لباس بـشر را بر تن کرده تا مقامش بالا رود و او همان اقنوم و عنصر پسر است یعنی یـکی از اقانیم سه گانه پدر، پسـر و روح القـدس چگونه خدای یگانه، سه گانه می شود و یکی، سه تا می گردد؟ کدام یک از آنها می بخشد و کدام بخشنده می شود؟ ممکن است جواب داده شود که باید ساکت شد و صرفاً ایمان آورد; چون عـقل این امور را درک نمی کند و فهم آن از وظایف عقل نیست بلکه معنای آن را باید از تعلیمات کشیشان مؤید به روح القدس فراگرفت و این همان راز آلوده بودن دین مسیحی است.
عقل و نقل هر دو آشکارا بر عصمت پیامبران از گناهان، خطاها و زشتی ها دلالت دارد; لذا ممکن نیست که در کتاب منسوب به وحی و الهام از یک سو بر رسالت و نبوت شخصی تصریح کند و از سویی دیگر آشـکارا عـملی را که عقلا یا شرعاً قبیح است به وی نسبت دهد. در مقایسه قرآن با تورات و انجیل، به دست خواهیم آورد که قرآن به صراحت عمل حرام یا ترک واجب یا فعل قـبیحی را بـه رسول یا نبی نسبت نداده است بر خلاف عهدین. بنابراین یا عهدین در توصیف آنان به رسالت دروغ گفته است یا این که آنان پیامبرند و گناه مرتکب نشدند. در هر دو صـورت عـهدین از حـجیت ساقط می شود.
