به گزارش پایگاه خبری مفاز، جمخانه محل اجتماع و مکان عبادی پیروان فرقه اهل حق است. پیروان این فرقه هر هفته در محلی جمع و با تشریفات خاصی مشغول عبادت و خواندن اوراد و اذکار مخصوص به خود می شوند که عده حاضر را «جـم» و آن مجمع را «جمخانـه» می گویند. (1) از آداب ورسوم مذهبی فرقه اهل حق به «جمخانه رفتن» و «نیاز دادن» و «قربانی کردن» است. این فرقه برای این سه چیز ارزش و اهمیت خاصی قائل هستند. برای برگزاری مراسم جمخانه آداب مخصوصی دارند که در زمان انعقاد این مجلس بجا می آورند.
اهل حق بسیار تلاش می کنند تا جمخانه را به عنوان مرکزی برای تجمع و همچنین نمادی برای ترویج و تبلیغ فرقه خود در نقاط مختلف که پیروان آنها هر چند اندک، حضور دارند را گسترش دهند و برای رسیدن به این هدف گاهی مکانی را به نام حسینیه، مراکزی را می سازند، بعد در آن، مراسم آیینی خود را بر پا می کنند و اگر نشد، حتی در خانه های خود مراسم آیینی خود را انجام می دهند.
پیروان فرقه اهل حق در چند استان کشور از جمله استان همدان در شهر های همدان، اسد آباد، ملایر، تویسرکان، نهاوند و رزن حضور دارند؛ علاوه بر این فرقه، ادیان و فرق مختلفی در این استان فعالیت می نمایند که اگر این تکثر و تنوع مذهبی و پیامدهای آن به درستی مدیریت نشود، ممکن است که خود به عنوان تهدیدی برای ثبات جامعه از جهت امنیتی، فرهنگی، مذهبی و …محسوب گردد؛ چرا که فرقه ها در جوامع اسلامی یکی از مهم ترین منابع تعارض فکری و عقیدتی به شمار می آیند و این تعارض در نظام های سیاسی مبتنی بر ایدئولوژی، آسیب های قابل توجهی می‌تواند در پی داشته باشد.
در میان فرقه های موجود در استان همدان فرقه اهل حق با محوریت فعالیت جریان های افراطی نوپدید در این فرقه، به عنوان بزرگ ترین اقلیت مذهبی استان، از اهمیت فزاینده ای برای مدیران سیاسی و امنیتی برخوردار می باشد.
در روزهای اخیر پیروان این فرقه از طرفی خبر از افتتاح جمخانه در شهر همدان دادند که این امر نشان از گسترش فعالیت های جامعه یارسانی در این شهر دارد. از طرفی دیگر نیز فعالان یارسانی در نطق خود در سال های اخیر و به ویژه حوادث و اعتراضات جاری، از نبود آزادی و ممنوعیت فعالیت مذهبی برای پیروان این فرقه سخن می گفتند که این اتفاق از مظلوم نمایی این افراد پرده برداشته و ادعای آن ها را نقض می نماید.
پی نوشت:
(1). سرسپردگان تاریخ و شرح عقاید دینی اهل حق، خواجه الدین، سید محمدعلی، خورشید، تبریز، 1349، ص47.
