به گزارش پایگاه خبری مفاز، طی چند ماه گذشته، بیلبوردهای تبلیغاتی در سراسر هند، به ویژه در دهلی نو، پایتخت، با تصاویری از نخست وزیر نارندرا مودی پر شده است. در آستانه اجلاس گروه ۲۰ نخست وزیر مقاله‌ای با اشاره به تنوع دموکراسی هند نوشته است. او می‌نویسد: «برای هند، ریاست گروه ۲۰ صرفاً یک تلاش دیپلماتیک در سطح بالا نیست. ما به عنوان مادر دموکراسی و الگوی تنوع، درهای این تجربه را به روی جهان گشودیم.»
نخست وزیر مایل است هند را «مادر دموکراسی» نشان دهد، اما این یکی از غیر دموکراتیک‌ترین دوره‌های تاریخ این کشور است.
مودی در طول یک سال گذشته، از طریق سفرهای دولتی خود به ایالات متحده و از طریق سفرهای بین‌المللی، از جمله نشست‌های g7، فضیلت‌های دموکراسی یک کشور سکولار را ستوده و به مهاتما گاندی در هر فرصت ادای احترام کرده است. اما این عظمت در واقع یک نمای شیطانی است. واقعیت زشت هند امروز این است که اقلیت‌ها تحت حملات بی امان قرار دارند.
در ۳۱ ژوئیه، یک پاسبان پلیس راه آهن، در قطاری تیراندازی کرد و ابتدا افسر ارشد خود را کشت و سپس سه مسافر مسلمان را کشت. پس از تیراندازی به آنها، او در کنار جسدی که به شدت در حال خونریزی بود ایستاد و از مودی و متحد ملی‌گرای هندویش، یوگی آدیتیانات، سخن گفت: «اگر می‌خواهید در هندوستان زندگی کنید و رأی دهید، به شما می‌گویم. فقط مودی و یوگی، این دو نفر هستند.»
برای کسانی که با واقعیت روزمره هند آشنا نیستند، ممکن است این صرفا یک اتفاق به نظر برسد، اما برای بسیاری، این به سادگی بیان وحشتناک یک واقعیت جدید در کشوری است که نفرت از مسلمانان راه آسان برای پیروزی در انتخابات است.
در هفته اول آگوست، در برابر هیاهوی تدارکات اجلاس گروه ۲۰، شورش‌های جمعی در یک ساعت دورتر از دهلی رخ داد که در آن یک گروه هندو یک مسجد را به آتش کشیدند. در حالی که نمایندگان خارجی در سرتاسر جهان برای دیدار با همتایان خود در آستانه اجلاس گروه۲۰ به هند سفر کردند، سازمان‌های ملی گرای راست افراطی هندو خواستار تحریم اجتماعی و اقتصادی مسلمانان هند شدند.
در اوایل سال جاری، ده‌ها تظاهرات در سراسر ایالت ماهاراشترا با حضور رهبران حزب طرفدار مودی برگزار شد و خواستار قانون‌گذاری علیه ازدواج‌های بین مذهبی شدند. وقتی در شهر گشتم و این تجمعات را گزارش و مستند کردم، شاهد همان خصومت نسبت به مسلمانان بودم که در سال ۲۰۰۲ در گجرات شاهد بودم، زمانی که مودی وزیر ارشد ایالت بود و بیش از ۸۰۰ مسلمان زیر نظر او کشته شدند. در راهپیمایی‌ها، شاهد بودم که کودکان خردسال پلاکاردهایی را در دست داشتند که برای از بین بردن خائنان شعار می‌دادند.
مسلمانان هند فقط در خیابان‌ها تحقیر نمی‌شوند، بلکه در صفحه نمایش سینما نیز مورد تحقیر قرار می‌گیرند. مودی در راهپیمایی‌های انتخاباتی خود از دو فیلم با موضوع اسلام هراسی، به نام‌های «پرونده‌های کشمیر» و «داستان کرالا» تمجید و دفاع کرده است. برخی از دولت‌های ایالتی حتی فیلم‌ها را از برخی مالیات‌ها معاف کردند.
یک روز پس از فرود هند بر ماه، این کشور خود را در حال تماشای معلمی در ایالت شمالی اوتار پرادش دید که از دانش‌آموزانش می‌خواهد به نوبت وارد شوند و به دانش آموز هفت ساله مسلمان سیلی بزنند. در ویدئویی که در فضای مجازی پخش شد، پسر بچه آنجا ایستاده، گریه می‌کند و منتظر دستی دلگرم کننده است و در اتاقی پر از نفرت و بی‌تفاوتی منزوی شده است.
در جریان سفر مودی به ایالات متحده در اوایل سال جاری، او در یک کنفرانس مطبوعاتی شرکت کرد. هنگامی که از او در مورد سابقه حقوق بشر هند پرسیدند، او بیش از ده بار در پاسخ غیرقابل قبول خود از کلمه «دموکراسی» استفاده کرد. یک روز بعد، سوال او برای جهان پاسخ داده شد. خبرنگار وال استریت ژورنال که این سوال را از نخست وزیر مطرح کرده بود، به طرز وحشیانه‌ای توسط جناح راست هندی در اینترنت ترول شد و به خاطر مسلمان بودنش شرمنده شد و کاخ سفید را مجبور کرد که بیانیه‌ای در همبستگی با این روزنامه نگار صادر کند.
مودی دو زبان دارد: وقتی که دنیا تماشا می‌کند، به طور فصیح و فراگیر از گاندی و دموکراسی صحبت می‌کند. و زبان دیگر سکوت در برابر خشونت‌های موجود در هند. من مودی و سبک سیاسی او را در ۱۵ سال گذشته از نزدیک دنبال کرده‌ام، و برجسته‌ترین ویژگی آن چیزی است که شما ممکن است آن را هنر دور نگاه کردن بنامید. اما اکنون چه اتفاقی می‌افتد که مودی فعالانه نگاه جهان را جلب می‌کند تا دستاوردهای کشورش را قدردانی کند؟
نخست وزیر از طریق میزبانی هند از G20 خود را به عنوان یک رهبر جهانی معرفی می‌کند. کانال‌های خبری جریان اصلی در هند او را به عنوان تنها رهبر راه حل بحران اوکراین و سایر مسائل جهانی معرفی می‌کنند – بدون اینکه ناتوانی او در رفع ناآرامی‌های مدنی در هند را زیر سوال ببرند.
کشورهای خارجی که به خاطر منافع تجاری و ژئواستراتژیکی هند را بزرگترین دموکراسی جهان می‌نامند، در روند کاهش سریع ارزش‌های دموکراتیک در هند مشارکت دارند. در حال حاضر، میزبان اجلاس سران گروه ۲۰ در یکی از غیر دموکراتیک‌ترین دوره‌های تاریخ خود به سر می‌برد.
