به گزارش پایگاه خبری مفاز، مرتضی اسماعیل پور، مزدور رسانه ای تشکیلات بهائیت پس از آزادسازی قیمت برخی کالاها و تغییر نوع پرداخت یارانه به مردم، معترضین طرح جدید را به اعتراضات سراسری و خشن فراخواند.
چنان که این مزدور تشکیلات بهائی، بکارگیری خشونت علیه نیروهای امنیتی کشور را حق مشروع معترضین دانست و گفت: «دفاع مشروع حق مردم است اما با سراسری شدن اعتراضات می توان هم رژیم را درگیر کرد و هم اگر لازم شد پاسخ خشونت داد. عدم هرگونه خشونت تنها لحظه شروع اعتراضات مهم است وقتی به اکثریت رسیدیم قدرت از آن ماست.»[1]
اما دعوت به خشونت در اعتراضات توسط مزدور رسانه ای بهائیت، بهانه ای شد تا اصل خشونت طلبی، تهمت به خشونت گرایی و ملاک پذیرش خشونت در این فرقه را مورد بررسی قرار دهیم:
اول: اصل تاریخی خشونت در بهائیت: بکارگیری خشونت علیه مخالفین، یک اصل تاریخی در بهائیت به شمار می آید؛ چنان که پیامبرخوانده بهائی خود یکی از سران جریان تروریستی بابیت در ایران بود و حتی پس از تبعید، در عراق نیز به حذف فیزیکی مخالفینش می پرداخت.[2]
پیروانش نیز به تبع او از بکارگیری خشونت و حذف فیزیکی مخالفین ابایی نداشتند که در این زمینه می توان به وقایعی نظیر: نقش بهائیان در ترور شیخ فضل الله نوری و سید عبدالله بهبهانی، ترور نافرجام ناصرالدین شاه، قتل مبلّغین بابی، نقش در قتل حاج شيخ زکريا نصيرالاسلام، قتل سيد ابوالحسن کلانتر سيرجان، کشتار بی رحمانه ابرقو و… اشاره کرد.[3]
دوم: اصل اعتقادی خشونت در بهائیت: دعوت به خشونت و بی رحمی، یک اصل اعتقادی در این فرقه به شمار می رود که در این راستا می توان به دعوت به خشونت گرایی علیه مخالفین توسط پیامبرخوانده بهائی [4] و یا حکم به طرد بی رحمانه و تحریم همه جانبه معترضین و مستبصرین حقیقت جوی بهائی اشاره کرد.[5]
سوم: تهمت یا دعوت به خشونت طلبی به نفع یا بر علیه دیگران: هر چند خشونت گرایی در فرقه بهائیت یک اصل تاریخی و فکری محسوب می شود؛ اما این فرقه در جایی خشونت گرایی را به فرهنگ ایرانی نسبت داده و آن را تقبیح می کنند (چنان که عرفان ثابتی از فعالین رسانه ای بهائیت خشونت را یک اصل در فرهنگ ایرانی معرفی می کند)[6] و در جایی دیگر برای ترور و براندازی مخالفینش به آن فرمان می دهد!
چهارم: ملاک خوبی یا بدی خشونت در بهائیت: اگر خشونت به ضرر تشکیلات بهائی یا منافع نظام سلطه جهانی (که بهائیت منافع خود را گره خورده با آن می داند) باشد، بد است و امثال عرفان ثابتی آن را فرهنگ زشت و ریشه ای ایرانیان می دانند!
اگر هم خشونت و دوری از عقلانیت و رأفت برای سرنگونی مخالفین بهاییت و یا برخورد با بهائیان حقیقت جو باشد، توسط مزدوران بهائیت نظیر مرتضی اسماعیل پور لازم و ضروری و حق مشروع معرفی می شود.
پی‌نوشت:
[1]. به نقل از رسانه های مزدوران وابسته به تشکیلات بهائیت.
[2]. ر.ک: عزیه نوری، تنبیه النائمین، مؤمنین بیان، نسخه الکترونیکی، ص 12-11.
[3]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: بهائیان قاتل در ایران چه کردند؟
[4]. «قد جعله الله نوراً للموحّدین و ناراً للمشرکین؛ خداوند او (یعنی بهاءالله) را نوری برای موحدین (بهاییان) و آتشی برای مشرکین (منکرین بهاییت) قرار داده است»: حسینعلی نوری، آثار قلم اعلی، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 89.
[5]. «حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء در موارد بسیاری تأکید أکید فرموده‌اند که از معاشرت با ناقضان عهد به طور کامل اجتناب نماییم. چون ناقضین به بیماری مُسری روحانی مبتلا شده‌اند…»: هلن هورنبی، انوار هدایت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 230، شماره: 604.
[6]. جهت مطالعه بیشتر، بنگرید به مقاله: توهین شبکه من‌وتو به مردم ایران و فرهنگ ایرانی
