به گزارش پایگاه خبری مفاز، در این مجال یک نمونه از آموزه‌های انحرافی که موردبحث و حتی جدل میان اندیشمندان مسیحی شده بود را از منابع مورد اعتماد مسیحیان به‌اختصار بیان می‌کنیم.
ازنظر تیسین یکی از اندیشمندان قرن شانزدهم مسیحی ، گناه آدم و حوا آثار فراگیرش را دامان بشریت را گرفت و ذات انسان را فاسد کرد.انسان‌ها هنگام تولد ، ذاتاً فاسد و گناهکار بوده‌اند و این گناه در تمام شئونات زندگی انسان واردشده است. انسان برای نجات باید تولد دوباره مسیحی پیدا کند وگرنه تغییر وضع خویش قدرتی نخواهد داشت.
این دیدگاه ضعف مفرط انسان پس از سقوط، منجر به پیدایش و ترویج نظریه جبرگرایی شد.به تعبیر دیگر ، انسان به دلیل سرشت فاسد خود ، برای بازگشت به‌سوی خدا ناتوان است مگر فیض الهی شامل حال او شود. این تفکر برگرفته از جعلیات پولس در کتاب مقدس است. در کتاب غلاطیان باب 1 عبارت 16- 17 آمده است: اما جون خدا که مرا از شکم مادرم برگزید و به فیض خود مرا خواند، رضا بدین داد که پسر خود را در من آشکار سازد تا در میان امت‌ها بدو بشارت دهم.
بسیاری از اندیشمندان مسیحی مانند آگوستین بر ناتوانی انسان در نجات خویش ، خیلی تأکید می‌کردند و بر این باور بودند که تنها فیض الهی عامل سعادت انسان است و بدون آن راهی برای سعادت و نجات بشریت وجود ندارد.
یکی از اندیشمندان مسیحی ایتالیایی به نام پلاگیوس با این تفکر افراطی مقابله کرد و هرگونه جبرگرایی و سلب مسئولیت از انسان را متهم کرد. وی بر این عقیده بود که انسان مانند آدم آزاد خلق‌شده و خودش می‌تواند خوب و بد را انتخاب کند. پلاگیوس زمانی که در رم بود از ضعف معنویت و ناتوانی مردم رنج می‌برد . مردم شرارت را حالت جدانشدنی از انسان می‌دانستند و بهانه‌ای شده بود برای ارتکاب گناه و ترویج بی بندو باری .
جامعه مسیحیان ، عقاید و نظرات پلاگیوس را برخلاف اساسی‌ترین آموزه‌های الهیات مسیحی یعنی منجی بودن مسیح تلقی کردند و با او به‌شدت مخالفت کردند. وی را در شورای افس به‌عنوان یک بدعت کار شناختند و او را برای همیشه از لباس روحانیت خلع کردند.
امروز مسیحیان پروتستانی همچنان بر عقاید آگوستین بوده و تنها راه کامل نجات بشریت را بر اساس آموزه‌های وی می‌دانند و هر آنچه در مورد گناه ذاتی آدم و حوا و نجات بشریت مطرح می‌کنند برگرفته از باورهای انحرافی آگوستین است.
