به گزارش پایگاه خبری مفاز، ماکار سانکرانتی، یکی از بهترین روزهای سال برای هندوهاست. مردم هند روز چهاردهم ژانویه را جشن می‌گیرند و به منظور آمرزیده شدن در نزد خداوند، دعا میکنند. جشن این روز در واقع به منظور پایان زمستان و فرا رسیدن بهار برگزار میشود و بیشتر جنبه شکرگذاری دارد.
سانکرانتی نشانه انتقال خورشید به ماکار راشی (برج جدی) در راه آسمانی آن است. به طور سنتی، این یکی از روز های بسیاری از برداشت محصول در هند بوده است. با توجه به جغرافیای گسترده و تنوع فرهنگ در هند، این جشنواره به دلایل بسیاری و به مدل های مختلفی ( بسته به نوع آب و هوا، محیط زیست کشاورزی، زمینه های فرهنگی و محل) جشن گرفته می شود.
سانکرانتی یک کلمه سانسکریتی در طالع بینی (ستاره شناسی) هندوست که اشاره به حلول روح مرده خورشید از راشی (نماد منطقه البروج) به دیگری است. از این رو 12 سانکرانتی وجود دارد.
فستیوال سانکرانتی معمولاً به ماکارا سانکرانتی یا انتقال خورشید از زانو راشی (قوس) به ماکارا راشی (برج جدی) بر میگردد.
برای این منظور، نشانه ها و خانه های فلکی با استفاده از زمان نجومی و نه گرمسیری محاسبه می شوند. بنابرین محاسبه بر اساس حرکت سبقتی زمین نیست. پس این جشنواره حدود 21 روز بعد از انقلاب زمستانی (بین 20 تا 23 دسامبر) است که نشانه شروع پدیده مهاجرت به شمال ظاهری خورشید یا اوتارایانا، به معنای واقعی کلمه به معنی سفر خورشید به سوی شمال است.
ماکارا سانکرانتی یکی از بزرگترین جشن برداشت محصول در هند است که به انواع مختلفی جشن گرفته می شود. طبق تقویم قمری وقتی خورشید از برج، برج جدی به برج سرطان یا از داکشینایانا به اوتارایانا، حرکت میکند, در ماه پااوشا, در اواسط ژانویه، یادآور آغاز فصل برداشت و پایان بادهای موسمی شمال شرقی در جنوب هند است.
حرکت خورشید از یک منطقه البروج به دیگری, سانکرانتی نامیده میشود و وقتی خورشید به سمت برج جدی حرکت میکند, در هندی به ماکار معروف است. این مناسبت در متون هندی ماکار سانکرانتی ست و یکی از معدود فستیوال های هندوی هندی ست که در تاریخی ثابت برگزار میشود (14 ژانویه هر سال).
ماکارا سانکرانتی جدا از جشن برداشت محصول, به عنوان آغاز مرحله ای فرخنده در فرهنگ هند در نظر گرفته شده است و از آن به عنوان مرحله ی مقدس انتقال یاد میشود. این, نشانه پایان فاز شوم است که با توجه به تقویم هندو اواسط ماه دسامبر آغاز می شود. اعتقاد بر این است از این روز به بعد, هر آیین فرخنده و مقدسی میتواند در هر خانواده هندو تقدیس شود. این روز (در مقایسه با شب ها) نشانه ی آغازی گرمتر و بلند تر برای روزهاست . به عبارتی دیگر, سانکرانتی, نشانه ی گذر فصل زمستان و آغاز برداشت محصول جدید یا فصل بهار است. در سرتاسر کشور, ماکار سانکرانتی شاهد هیاهوی بزرگی ست. این جشنواره با نامهای متفاوت و آداب و رسوم مختلف در نقاط مختلف کشور برگزار میشود.
در کشورهای شمال و غرب هند، این روز به عنوان روزسانکرانتی با شور و شوق خاص جشن گرفته می شود.
اهمیت این روز در حماسه های باستانی مانند مهابهاراتا نیز معنی شده است. بنابرین جدا از اهمیت اجتماعی_جغرافیایی، مسئله ی مذهبی و فرهنگی نیز لحاظ میشود.
از آنجا که این جشنواره ی خدای خورشید است و او به عنوان سمبل الوهیت و حکمت در نظر گرفته شده، در این جشنواره نیز معنای ابدی بودن آن در نظر گرفته شده.
اهمیت فرهنگی و مذهبی
1. بر اساس پورانا، در این روز سوریا (خورشید) به خانه پسرش شانی (زحل) میرود که او پروردگار راشی ماکار (برج جدی) است. اگر چه پدر و دو پسر همراه خوب خوبی نبوده اند، سوریا با دیدار فرزند خود در این روز نکته ای را خاطر نشان کرد. او، در واقع، برای یک ماه به خانه پسرش می آید، بنابراین این روز نماد اهمیت رابطه بین پدر و پسر است.
2. از ماکار سانکرانتی روز خدایان آغاز می شود، در حالی که گفته میشود داکشینایانا (جنبش جنوب خورشید) شب خدایان است. بنابراین بسیاری از چیزهای مبارک در طول این زمان انجام می شود.
3. در این روز بود که لرد ویشنو وحشت روز افزون از اسوراهای (شیاطین) را به پایان رساند و سر آنها را زیر ماندارا پارواتا دفن کرد. بنابراین این مناسبت همچنین نشان دهنده پایان از مسائل منفی و شر و آغاز دوران زندگی صالح است.
4. مهاراجه بهاگیراتها، بزرگترین توبه و طلب بخشایش را برای به زمین آوردن رود گنگ انجام داد. برای رهایی 60 هزار تن از فرزندان مهاراج ساغر، که در کاپیل مونی آشرام نزدیک روز فعلی گنگ ساغر سوخته بودند. این روزی بود که بهاگیراتها در نهایت تارپان را با آب گنگ برای اجداد بدبختش انجام داد و در نتیجه آنها را از لعنت آزاد کرد. پس از مراجعه به پاتیالا (عالم اموات) جهت رستگاری از لعنت برای اجداد بهاگیراتها, بالاخره گنگ و دریا با هم ادغام شدند. گنگ ساغر بسیار بزرگ هر سال در این روز در محل تلاقی رودخانه گنگ و خلیج بنگال برگزار شده است. هزاران نفر از هندوها در آب غوطه ور شده و برای اجداد خود تارپان را انجام میدهند.
5. مرجع مشهور دیگر برای این روز، وقتی است که پدر بزگ مشهور مهابهاراتا، بهیشما، قصد خود را از ترک تن فانی خود در این روز اعلام کرد. او به برکت ایچا میرتیو (مرگ در وصیت نامه او) از پدرش، بر روی تختی از تیرها تا فرا رسیدن این روز دراز کش باقی ماند و سپس تن فانی خود را در روز ماکار سانکرانتی ترک کرد.
این باور وجود دارد که شخصی که در این دوران اوتارایانا بمیرد، از چرخه تناسخ آزاد می شود. پس به این روز به عنوان روزی فرخنده برای شروع سفر یا تلاش در عرصه های مختلف نگاه می کنند.
6. سیک ها این روز را به عنوان ماقی جشن می گیرند. دهمین راهبر سیک سینگ گوبیند، بیاداوا نوشته شده توسط چهل تن سیک را پاره کرد و در این روز به آنها موختی داد. این چهل سیک بعدها به عنوان چهل موختی شناخته شدند.
7. بعد از گذشتن هفت روز از سخنرانی جلوی پانصد عالم هندو, جاگاداگورو کریپالو کاهاراج به لقب پنجمین جاگادگرو (معلم جهان) در روز ماکار سانکرانتی سال 1957 نامیده شد.
آداب و رسوم، آیین ها و جشن
ماکار سانکرانتی یکی از فرخنده ترین روزها برای هندوها است و تقریباً در تمام نقاط هند در اشکال فرهنگی مختلف و با صمیمیت زیادی جشن گرفته شده است. میلیون ها نفر از مردم مکان هایی مانند گنگ ساغر (نقطه ی اتصال رودخانه ی گنگ با خلیج بنگال) غسل میکنند و برای خدای خورشید دعا میخوانند. این روز در قسمت های جنوبی هند به عنوان پنگال, و در پنجاب به عنوان ماقی با شکوه بیشتری جشن گرفته م یشود.
در دولت هند غربی گجرات، جشن ها حتی بزرگتر است. مردم هزاران نوع از نانهای رنگارنگ خود را در شکل بادبادک زیبا به خورشید پیشکش میکنند. این قانون به عنوان استعاره ای برای رسیدن به محبوب خداوند خودشان معنا می دهد، کسی که بهترین نماینده است. در مناطق روستایی و ساحلی، مبارزه خروس برگزار می شود و این یک رویداد برجسته در جشنواره است. ماکار سانکرانتی همچنین به افتخار، عبادت و احترام به ساراسواتی (خدای دانش) است. در آغاز این رویداد مهم، پرستش اجداد رفتگان نیز اجرا میشود.
ماکارا سانکرانتی شناسایی یک دوره روشنگری، صلح، رفاه و خوشبختی پس از یک دوره تاریکی، جهل و شرارت همراه با غم و اندوه بسیار زیاد است. شش ماه از حرکت شمالی خورشید با شش ماه از حرکت جنوبی دنبال میشود. از آنجا که این جشنواره در اواسط زمستان جشن گرفته می شده است، مواد غذایی برای این جشنواره چیزهاییست که بدن را گرم نگه داشته و به آن انرژی بالایی میدهد. لادو وقتی که با شکر زرد درست میشود, مخصوص این جشنواره است. در دولت هند غربی ماهاراشترا, تیلگو نامیده می شود. در کارناتاکا یلو بلا نامیده می شود. در برخی از ایالتها، حیوانات اهلی(مخصوصا گاوها) با رنگ های مختلف تزئین شده و برای پریدن از روی آتش آماده میشوند.
در این روز فرخنده، زنان و دختران جوان (بچه ها و نوجوانان) لباس های جدید میپوشند و برای دیدار از افراد نزدیک و عزیز با ارائه سانکرانتی در یک بشقاب، و تبادل با خانواده های دیگر به خانه ی هم میروند.
در زبان کانادا (زبان محلی ایالت کارناتاکا) وجود دارد که ترجمه آن خوردن مخلوطی از دانه های کنجد و شکر زرد و فقط صحبت های خوب کردن است. این جشنواره حاکی از فصل برداشت نیشکر در این ناحیه است.
در برخی قسمت های کارناتاکا از یک تازه عروس خواسته میشود به زنان متاهل یک دور موز تعارف کند. سنت برخی از خانواده ها دادن دور توت قرمز «یالچی کای» نیز وجود دارد. در شمال کارناتاکا، پرواز بادبادک به همراه اعضای جامعه نیز سنت است. یکی از مراسم مهم, نمایش گاو و حیوانات اهلی در لباس های رنگارنگ در یک میدان باز است. گاوها برای این مناسبت تزئین شده اند و در صفوف قرار گرفته اند. آنها همچنین برای عبور از یک توده هیزم مخصوص آتش زدن جسد مرده آماده میشوند. این مراسم مناطق روستایی در ایالت کارناتاکا انجام میشود و به نام کیچو هاسیدهو معروف است.
