به گزارش پایگاه خبری مفاز، دهه ۷۰ شمسی، مصادف بود با سیل ترجمه و ورود معنویت های وارداتی نوظهور به کشور. این برهه زمانی را باید دوران اقبال جهانی و رونق این گونه جریان های معنوی کاذب در سراسر جهان به شمار آورد که کشور ما نیز از سایرین مستثنی نبود و خیلی زود اسامی چون «کارلوس کاستاندا، دون خوان، پائولو کوئیلو، اشو، پال توئیچل و به دنبال آن، برایان تریسی و وین‌دایر و…» بر سر زبان ها افتاد و ردپای آثار آن ها در بازار نشر پیدا شد.
برخی از این عرفان واره های نوپدید، منشأ جریان هایی نیز شدند و بعضی فرصت‌طلبان با دستمایه قرار دادن مبانی فکری و تعالیم آن ها، جریان هایی –به ظاهر- معنوی و انحرافی بنیان نهادند و گروهی را نیز همراه با خود به انحراف کشاندند؛ جریان هایی چون «راه معرفت»، «رام ا…» و «عرفان کیهانی یا حلقه» که آثار برخی هنوز هم از دامان جامعه، زدوده نشده‌است.
بههر حال با گذشت یه دهه و عیان شدن آسیب های این فرق و کتب، روشنگری هایی صورت گرفت و چاپ و نشر این قبیل آثار انحرافی در کشور ممنوع شد. اما امروز با گذشت بیش از دو دهه، با واقعیتی تلخ مواجه هستیم و آن اقبال برخی مخاطبان به این گونه معنویت های کاذب است. هنوز هم آثار اشو و پال توئیچل در بازار زیرزمینی رونق دارد، کتاب های کوئیلو و تریسی هم که نقل هر محفل است!
پرسش این است که چرا با وجود عیان شدن باطن انحرافی و باطل این جریان ها و آسیب‌های آن ها، هنوز هم شاهد گرایش و جذب افراد بدان هستیم؟ شاید وقت آن رسیده که یکبار برای همیشه نقطه ضعف خود را عدم ارائه عرفان اسلامی به صورت کاربردی و جذاب، پذیرفته و برای مرتفع ساختن این ضعف، آگاهانه و با تمام توان اقدام نماییم.
حقیقت آن است که تا زمانی که ما اعم از اشخاص حقیقی و حقوقی، نتوانیم عرفان اسلامی و معنویت را آن‌گونه که الگوهای راستینش عرضه داشتند، برای جامعه امروزی و متناسب با نیازهای آن ارائه دهیم، «پائولوکوئیلو و اشو و تریسی»ها همچنان میان جوانان تشنه معنویت دست به دست می شوند(فقط قالب ها متفاوت است؛ گاهی مکتوب و زمانی در فضای مجازی).
