به گزارش پایگاه خبری مفاز، مسلک های مذهبی زمانی ظهور مي کنند که بخش هايی از جامعه احساس کنند نيازهای مذهبی شان توسط مذاهب اصلی شناخته شده معمول برآورده نشده است. به درجاتی، گروه های حاشيه ای اجتماع در زمان بيداری بزرگ دوم – يعنی سياهان، زنان، و جوانان – کسانی بودند که به مسلک های متعدد پيوستند و در مواردی هم نقش رهبری داشتند.
آنطور که مارگارت تالر سینگر در کتاب فرقه ها در میان ما نوشته؛ مدارک ديگر بيانگر آن است که افرادی که به دليل مسائل شهرنشينی، تغيير موقعيت جغرافيايی، و مکانيزه شدن شغلشان آسيب ديده بودند مستعدتر از ديگران برای پيوستن به گروه های جديد مذهبی بودند. نهايتا، بخش گسترده ای از جامعه به هواداری از جنبش احياگران مذهبی بلند شدند. اين با تجارب ما منطبق است: در ابتدا، فرقه های امروزی جمعيت حاشيه ای را جذب مي کردند ولی حالا آنها با موفقيت تمام در ميان همه بخش های جامعه به عضو گيری می پردازند.
در نتيجه تغييرات اجتماعی- اقتصادی در سده ١٨٠٠ ميلادی، جنبش اوانگليک در آمريکا از يک گرايش مذهبی کوچک به يک جريان عمده مذهبی تبديل شد. تغيير مذهب شخصی، يا درگيری واقعی يک فرد در رستگاری خويش، به مهمترين عمل مذهبی تبديل گرديد. ايمان، ديگر موضوع انتظار نبود بلکه به اقدام تبديل شد. احياگری مذهبی به امری عادی تبديل گرديده و در تمامی کشور به آن عمل ميشد. بنابراين احياگران مذهبی مرحله بعدی رشد را برقرار کردند. جلسات احياگری مذهبی و متوليانی که آنها را هدايت ميکردند جنجالی بوده و بحث های ايدئولوژيکی را دامن ميزدند، که موجب بروز دو دستگی در درون گروه های مذهبی در همه جا ميشدند. قطب بندی شدن مراکز مذهبی، تهمت های جناح گرايی، و وارد
شدن به درگيری های درونی گروه ها، کوچکترين تا بزرگترين مراکز مذهبی را به انشعاب کشاند.
در نتيجه، بسياری مسلک های مذهبی جديد در اين دوران سر بر آوردند. تا زمانی که محيط اقتصادی و اجتماعی غير ثابت باشد، نياز و توجه به ايده های نو و جنبش های نو وجود دارد. اعتقادات، عملکرد و برخورد مسلک ها فوق العاده متفاوت بود. برخی راديکال بودند، و برخی ديگر محافظه کار؛ برخی سخت گير و برخی ديگر سهل گير؛ برخی رابطه نزديک با سازمانهای مادر داشتند و برخی ديگر خودشان را بطور کامل دور نگاه می داشتند؛ برخی عمر کوتاه داشته و برخی آنقدر عمر کردند که هنوز در ميان ما هستند.
در اواخر دهه ١٩۶٠ ميلادی ايالات متحده وضعيتی را تجربه ميکرد که معمولا فرقه های جديد بيشتر در آن سربرمی آورند. در حاليکه ملت در گذار از تغييرات عظيم اجتماعی و سياسی بود – فرهنگ مواد مخدر، راه پيمايی های اعتراضی، تظاهرات عليه جنگ ويتنام، نافرمانی های مدنی، شورش های دانشجويی، انقلاب جنسی، و سقوط ارزش های خانوادگی – فضای اجتماعی برای ظهور رهبران فرقه ای آماده مي گرديد.
(مترجم: در اين رابطه اوضاع سياسی- اجتماعی در ايران بعد از انقلاب اسلامی و آمادگی فضا و شرايط برای رشد فرقه ها قابل توجه است) همانطور که مطلع شديم، فرقه های گذشته اغلب به سراغ گروه های حاشيه ای در جامعه در دوره های خاصی ميرفتند. در سالهای ١٩۶٠ ميلادی جوانان دلسرد، محرومينی که از خانواده های حاشيه ای به لحاظ اقتصادی می آمدند نبودند بلکه، منتقدين جريان اصلی فرهنگی بودند. بسياری از جوانان آمريکايی در حداقل يکی از سه جريان مردمی شورشی درگير شده بودند: عليه انحصارات سياسی و اجتماعی (چپ نو)؛ عليه بی عدالتی نژادی (جنبش حقوق مدنی)؛ و عليه ماترياليسم materialism) ماديگرايی) در تمامی مانيفست های ضد فرهنگش.
عليرغم اينکه ما جنبش ضد فرهنگ غالب را مذهبی به حساب نمی آوريم، کشش عظيمی در آن به سمت معنويت و اشراق وجود داشت، کششی که ميتواند به مؤلفه های متعددی وابسته باشد. برای مثال، عنصر قابل توجه معنويت در جنبش رجعت به زمين وجود داشت: مردم با طبيعت، ريتم زندگی، و جهانی شدن رابطه برقرار ميکردند. در عين حال، اين معنوی گرايی، توسط روشی که برخی رهبران راديکال شناخته شده با پذيرش ترم های جديد و شخصيت های جديد بکار گرفتند، اعمال ميشد.
