به گزارش پایگاه خبری مفاز، فرهنگ پست مدرن امروزی که معنویت های نوپدید زاده آن هستند، برای قرار از قفس عقلانیت مدرن بر احساسات و عواطف تاکید می‌کند.
این معنویت ها نیز از همین رهگذر، گاه با استناد به سیستم های سنتی عرفانی و صوفیانه، بی اعتنایی به عقل را موجه جلوه می دهند، در حالیکه آنچه در عرفان اصیل تعلیم داده می‌شود، گرایش به تهذیب نفس و دوری از عقل جزئی نگر است و آدمی را به عقل عقل فرا می خواند.
اما برخی معنویت های نوظهور، با تنقیص عقل به بهانه گشودن راه برای شهود و دستیابی به فراآگاهی، مرزهای حق و باطل را کمرنگ، بلکه محو می کنند.
خودابطالی، درست در همین جا رخ می‌نماید. درواقع این دست معنویت ها، به طور ناخودآگاه به یک مرزنگاری می پردازند: مرز میان راه تعقل و استدلال به عنوان راهی نادرست و راه شهود و عشق به عنوان راهی درست.
موجه کردن این مرزگذاری، مستلزم یک پشتوانه نظری و استدلال عقلی است. بنابراین ، نفی تعقل مستلزم تعقل است و معنویت های نوپدید از این منظر مورد انتقاد هستند.
برگرفته از: درسنامه نقد معنویت های نوپدید ، نوشته بهزاد حمیدیه.
