به گزارش پایگاه خبری مفاز، در بررسی ماهیت جنبش‌های معنویت‌گرای نوین، وجوه و اصول مشترکی میان این فرقه‌ها دیده می‌شود که به اهم این وجوه اشاره می‌گردد:
اومانیسم(انسان محوری)؛ اومانیسم یکی از مهم‌ترین شالوده‌های اندیشه مدرنیته محسوب می‌شود. اعتقاد به این مکتب، به وفور در جنبش‌های معنوی نوپدید مشاهده می‌شود. جایگاه محوری قائل شدن برای انسان، اصلی است که در اغلب قریب به اتفاق این فرقه‌ها دیده می‌شود و شمار قابل توجهی از کتب و آثار جریان‌های مزبور، دربردارنده واژه «خود» می‌باشند که برآمده از مرکزیت انسان در نظام فکری آن‌هاست.
دنیاگرایی(سکولاریسم)؛ در این مدل هستی‌شناسی، اصالت به امور دنیوی و این‌جهانی داده می‌شود. در این جریان‌ها، غایت کمال و آرمان در امور مادی، خلاصه شده و میل ارتباط با ماوراء طبیعت از طریق توسل به ابزارهایی چون سحر، جادو، یوگا، مدیتیشن، انرژی‌درمانی و حتی استفاده از مواد مخدر و توهم‌زا پاسخ داده می‌شود.
تعارض با ادیان الهی؛ غلبه مادی‌گرایی در مدرنیته و جهانی‌شدن، با وجوه متعالی معنوی ادیان الهی در تعارض قرار دارد. به همین خاطر است که شاهد بروز تمایلات بنیادگرایانه اسلامی یا مسیحی در برخی جوامع هستیم. جالب آنکه، حرکت‌های معنوی برخاسته از سنت‌هایی مانند اسلام، مسیحیت و یهودیت، با وجود ریشه‌های خود، به نفی ادیان الهی می‌پردازند تا خویشتن را یگانه مسیر رسیدن به کمال نشان دهند.
پلورالیسم دینی(کثرت‌گرایی)؛ کثرت‌گرایی دینی، قائل به تنزل دین به تجربه‌گرایی دینی هستند. برابر این رویکرد، گوناگونی ادیان، انعکاس تجارب دینی است و همین تجربه مدرنیته، به عنوان پیش‌زمینه‌ای برای جنبش‌های معنویت‌گرای نوین قرار گرفته است.
لیبرالیسم؛ شعار لیبرالیسم، آزادی بیشتر برای انسان‌هاست. جنبش‌های معنویت‌گرای نوین نیز، همسو با این ایده، به منظور پاسخ به تمایلات آزادی‌خواهانه بشر، با نفی شریعت، به اصطلاح، بشر را از قید و بند‌های دست‌‌و پاگیر دینی رها می‌سازند.
