به گزارش پایگاه خبری مفاز، بیش از دو دهه است که اسنادی مبنی بر سرمایه‌گذاری غرب و در رأس آن ایالات متحده بر جریان صوفی‌گری در یکی از محوری‌ترین و مهم‌ترین حوزه‌های تصمیم‌گیری و عمل خود یعنی سیاست خارجی، عیان گردیده است.
انتشار گزارش‌هایی از اجلاس مراکز بین‌المللی آمریکا یا طرح‌ها و پروژه‌های بلند‌مدتی چون ایجاد شبکه‌هایی از مسلمانان میانه‌رو در سال‌های گذشته، نمودهایی از این‌دست‌اند.
حمایت آشکار ایالات متحده از برخی تحرکات و جریان‌های برآمده از تصوف‌فرقه‌ای در شرق و غرب از یک‌سو و اعمال فشار بر برخی جوامع هدف، از جمله ایران به بهانه سرکوب اقدامات تخریبی برخی فرقه‌های درویشی فعال در کشور از سوی دیگر، سرنخ‌هایی هستند که در انتها به طرحی عمیق و گسترده ختم می‌شوند.
در تاریخ دوم آبان‌ماه ۱۳۸۲، مرکز بین‌المللی نیکسون در واشنگتون، میزبان اجلاسی در خصوص بررسی ارتباط سنت‌های معنوی اسلام با اهداف سیاست خارجی آمریکا بود. یکی از دستاوردهای این نشست، تأکید بر بخش مغفول اسلام تحت عنوان اسلام فرهنگی یا صوفی‌گری بود.
این اجلاس را می‌توان سرآغاز مجموعه طرح‌ها و برنامه‌های ایالات متحده با محوریت تصوف قلمداد نمود. در همین سال‌ها بود که طرح جامع آمریکا برای ایجاد شبکه‌ای از مسلمانان میانه‌رو،آشکار و اجرایی شد.
در این طرح که به عنوان جزئی مهم از سیاست خارجه ایالات متحده طراحی گردید، صوفی‌جری به عنوان یکی از منابع تمرکز و سرمایه‌گذاری برای ایجاد اسلامی با قرائت‌های مدنظر آمریکا، مورد توجه قرار گرفته‌است.
تصمیم‌گیران و خط‌دهندگان به سیاست خارجی آمریکا، صوفی‌گری را ابزاری برای نشر و ترویج اسلامی مبتنی بر ارزش‌ها و هنجارهای برآمده از فرهنگ سرمایه‌داری غرب، به‌ویژه سکولاریسم قلمداد نموده و سعی در بهره‌برداری حداکثری از آن و تبدیلش به یک فرصت در برابر آنچه جریان افراط‌گرا می‌خوانند، دارند.
تمرکز بر صوفی‌گری در سیاست خارجه آمریکا، با گذشت زمان، تعمیق و قوت بیشتری یافته و نمود آن را باید در حمایت‌های مادی و معنوی آن از فرهنگ صوفیانه در بعد کلی قضیه و جریان‌های برآمده از تصوف از زاویه جزئی مشاهده کرد.
بزرگداشت یک‌سویه مولوی از سوی سازمان یونسکو، یکی از این حمایت‌هاست؛ یونسکو در این جانبداری هدفمند، صرفاً به امور اخلاقی، معنوی و عرفانی عنوان‌شده در مثنوی می‌پردازد و عامدانه از مفاهیم اجتماعی، سیاسی و نظامی اسلام همچون حج، جهاد و مبارزه با ظلم که در مثنوی مطرح شده، چشم می‌پوشد.
