به گزارش پایگاه خبری مفاز، رسانه های تشکیلات بهائیت در تیرماه 1401 از دستگیری هسته های مرکزی تشکیلاتی و مبلّغین این فرقه با عنوان دستگیری شهروندان بهائی خبر دادند. اما از آنجا که تشکیلات بهائیت ترس آن داشت تا مبادا در موج این بازداشت ها افزون بر اسناد و مدارک وزارت اطلاعات، اعتراف برخی اعضاء بر رسوایی اش بیافزاید، پیشاپیش مدعی اعتراف گیری اجباری و به امور غیرواقع از برخی اعضایش شد!(1)
اما جالب است بدانیم واکنش تشکیلات بهائیت به اعترافات احتمالی اعضایش به انکار، محدود نشده و این نهاد به تبع پیشوایانش، سابقه برخوردهای دیگری هم با اعضای صادق (و به اصطلاح خود خائنش را) دارد؛ چنانکه در ادامه به چند مورد آن اشاره خواهیم کرد.
گذشته از فحاشی های پیشوایان بهائیت نسبت به دشمنانشان (2)، پیروان معترض و پرده بردار از حقایق بهائیت نیز از توهین های سران بهائیت بی نصیب نمانده اند. از این رو شوقی افندی ولی امر بهائیت از برخی یاران و نزدیکان پیامبرنمای بهائیت (که به زعم او معترض بودند و سر تسلیم در برابر اشتباهات عبدالبهاء پایین نیاوردند)، با لقب «رُوبَهان نقض و ثعالب نکث (روباه های عهدشکن)» (3) «غیوم کثیفه متراکمه (کِثافات پوشیده انباشته شده)»،(4) «اجساد میّته»،(5) و «خُفاشان و عصبه (خویشاوندان) غرور»(6) یاد کرده است.
عناوینی نظیر: «شعاع بی نور» به میرزا شعاع الله؛ یا «خیرالله بی خیر» به ابراهیم خیرالله (نخستین مبلّغ بهائی در آمریکا)(7) یا «ابراهیم زنیم (حرامزاده)، آن عنصر مغرور لئیم (فرومایه)»(8) یا جمال بروجردی که زمانی از سوی پیامبرنمای بهائی اسم الله جمال، لقب گرفته بود، به «پیر کفتار و جمال تبهکار»(9) یا عبدالحسین آیتی با لقب «طیر قبیح آواره سفیه (پرنده زشت آواره نادان)»؛(10) توهین به آقاجان کاشی (کاتب به اصطلاح وحی بهاء) و… نیز از سوی پیشوای بهائیت، نصیب مبلّغین سرشناس، معترض و عاملین رسوایی بهائیت شده است!
البته کار به توهین و فحاشی هم ختم نشده و فرقه بهائی با جذامی، خبیث، مسموم، دارای بیماری مسری و…(11) خواندن رویگردانندگان از خود و عاملین رسوایی بهائیت و تشبیه آنان به اعضای سرطانی، (12) دستور به بریدن، تحریم، بایکوت همه جانبه آنان حتی از سوی خانواده هایشان داده است.
آری؛ فرقه ای که داعیه دار صلح و دوستی با جمیع ملت ها و ادیان (حتی با شیطان)(13) است و شعار می دهد: «(دین) باید سبب اُلفت و محبّت باشد و اگر سبب عداوت و بغض باشد، لزومیّتی ندارد»،(14) هر آنکس که سبب رسوایی اش گردد را با این روش، می رهاند!
پی‌نوشت:
(1). به نقل از رسانه های تشکیلات بهائیت، حاشیه سازی پیرامون دستگیری حنان هاشمی.
(2). جهت مطالعه بیشتر بنگرید به مقاله: الگوی خوش‌زبانی و ادب بهائیان
(3). شوقی افندی، توقیعات مبارکه (لوح قرن احبّاء شرق نوروز 101 بدیع)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، ص 105.
(4). همان، ص 108.
(5). همان، صص 109-108.
(6). همان، صص 116-132-136-137-142-191-192.
(7). محمد زرقانی، بدایع الآثار، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 322-321.
(8). شوقی افندی، قرن بدیع، ترجمه: نصرالله مودت، نوروز 101، ج 3، ص 353.
(9). شوقی افندی، توقیعات مبارکه (لوح قرن احبّاء شرق نوروز 101 بدیع)، مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 123 بدیع، ص 189.
(10). ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، رحیق مختوم (قاموس مبارک قرن)، لجنه ملّی نشر آثار امری، 103 بدیع، ج 2، ص 730-722.
(11). ر.ک: هلن هورنبی، انوار هدایت، نسخه الکترونیکی، ص 230، شماره: 603.
(12). همان، ص 230، شماره: 604.
(13). عبدالبهاء: «نزاع و جدال، سبب حرمان است، حتی با شیطان. لهذا در این عصر نورانی به موجب تعالیم الهی، حتی با شیطان، نزاع و جدال جائز نه»: عباس افندی، مکاتیب، بی جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 121 بدیع، ج 4، ص 150.
(14). عباس افندی، منتخباتی از مکاتیب عبدالبهاء، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 241-240.
