به گزارش پایگاه خبری مفاز، پنجاه و نهمین سوره قرآن کریم «حشْر» نام دارد. این سوره با 24 آیه در جزء بیست و هشتم قرار گرفته است. حشر که سوره‌ای مدنی است، در ترتیب نزول صد و یکمین سوره‌ای است که بر پیامبر اسلام(ص) نازل شده است.
«حشر» در لغت به معنای جمع کردن همراه با راندن یا بیرون کردن گروهی از خانه‌هایشان به منظور شرکت در جنگ و مانند آن است و در آیه دوم این سوره به بیرون راندن یهودیان قبیله بنی‌نضیر از سرزمینشان مدینه اشاره دارد.
«بنی‌نضیر» از قبیله‌های یهودی ساکنِ مدینه در زمان هجرت پیامبر اسلام (ص) به شهر مدینه بود. در آن هنگام بنی‌نضیر با مسلمانان پیمان بستند که در صورت حمله دشمنان به مدینه، در کنار مسلمانان به دفاع بپردازند اما بنی‌نضیر به پیمان خود عمل نکرد و پیامبر اسلام (ص) به جنگ با آنان پرداخت. در نهایت بنی نضیر شکست خورد و از مدینه رانده شد.
موضوعات این سوره به صورت کلی شامل معرفى خدا از طريق نام‌ها و صفات نيكو، بيان احكام و مقررات جنگ در اسلام، خطر يهود و منافقان و پيوند آنها بر ضد اسلام، فراموشى خدا و پيامدهاى آن، تسبيح عمومى موجودات و تأثير قرآن در پاكسازى روح و جان انسان می‌شود.
سوره حشر با تسبیح و نیایش الهی یعنی «سَبَّحَ لله» آغاز می‌شود. این موضوع مقدمه‌اى براى مباحث مختلف اين سوره به شمار می‌رود؛ سخن از تسبيح و ستایش عمومى موجودات در برابر خداوند بزرگ و حكيم است.
در ادامه به ماجراى درگيرى مسلمان با يهودیان پيمان شكن مدينه و نبرد مسلمانان با یهودیان و رانده شدن آنها از مدینه اشاره می‌کند. طبق آیات این سوره، کسی تصور نمی‌کرد که مسلمانان توان شکست و بیرون کردن یهودیان پیمان شکن را داشته باشند، اما خداوند ترسی بر دل‌های آنها انداخت، به گونه‌ای که خانه‌هایشان را با دست خودشان خراب کردند.
به بهانه شکل‌گیری این جنگ که بدون درگیری به پایان رسید، به احکام تقسیم اموال و غنیمت‌های جنگی می‌پردازد و همچنین منافقان سرزنش کرده و رفتارهای خیانت آمیز آنان در برابر مسلمانان را افشا می‌کند.
در بخش کوتاهی نیز به توصيف قرآن کریم و بيان تأثير آن در پاكسازى روح و جان انسان پرداخته است و در نهایت قسمت مهمى از ویژگی‌های جمال و جلال خدا و اسماء حسناى او را بر مى‌شمرد كه به انسان در مسیر شناخت خداوند کمک می‌کند.
تلاوت آیاتی از سوره حشر از استاد عبدالباسط
لَا يَسْتَوِي أَصْحَابُ النَّارِ وَأَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمُ الْفَائِزُونَ ﴿۲۰﴾
دوزخیان و بهشتیان یکسان نیستند، بهشتیان همان رستگارانند.
لَوْ أَنْزَلْنَا هَذَا الْقُرْآنَ عَلَى جَبَلٍ لَرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُتَصَدِّعًا مِنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَتِلْكَ الْأَمْثَالُ نَضْرِبُهَا لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۱﴾
اگر این قرآن را بر کوهی نازل می کردیم، قطعاً آن را از ترس خدا فروتن و از هم پاشیده می دیدی. و این مثل ها را برای مردم می زنیم تا بیندیشند.
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ عَالِمُ الْغَيْبِ وَالشَّهَادَةِ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ ﴿۲۲﴾
اوست خدایی که جز او هیچ معبودی نیست، دانای نهان و آشکار است، او رحمان و رحیم است.
هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ ﴿۲۳﴾
اوست خدایی که جز او هیچ معبودی نیست، همان فرمانروای پاک، سالم از هر عیب و نقص، ایمنی بخش، چیره و مسلط، شکست ناپذیر، جبران کننده، شایسته بزرگی و عظمت است. خدا از آنچه شریک او قرار می دهند، منزّه است.
هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَى يُسَبِّحُ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَهُوَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ ﴿۲۴﴾
اوست خدا، آفریننده، نوساز، صورتگر، همه نام های نیکو ویژه اوست. آنچه در آسمان ها و زمین است همواره برای او تسبیح می گویند، و او توانای شکست ناپذیر و حکیم است.
