به گزارش پایگاه خبری مفاز، در قرن 18، یکم مارس رسماً به عنوان روز ملی جشن روز سنت دیوید اعلام شد. در این روز، ولزی ها جشن هایی را در سراسر کشور برگزار می کنند. آنها جشنواره ها، رژه ها و جشن های خیابانی، به ویژه رژه در کاردیف، پایتخت ولز را برگزار می کنند. بسیاری از مردم، به ویژه دانش آموزان مدرسه، لباس ملی می پوشند، برخی از آنها نمادهای ولز را به لباس خود می چسبانند؛ تره فرنگی یا گیاهان دارویی، که اخیراً فقط در قرن نوزدهم به سمبل ملی تبدیل شده اند.
عصرانه یک شام غلا برگزار می شود، غذاهای سنتی ولزی روی میز سرو می شود، مانند گوشت گوسفند و تره فرنگی، پای مرغ، مجدداً با تره فرنگی و تورتیلیای ولزی «ظرفی شبیه به کلوچه های ما». جالب است که خود سنت دیوید که رهبری می کرد، تصویری از زهد زندگی آن به چشم می خورد و حتی مشروبات الکلی نمی نوشید، اما او به دیگران توصیه کرد که این کار را انجام دهند، در ولز چندین کارخانه تولید آبجو به احترام وی ایجاد شده که یک غذای ویژه تهیه کرده اند.
روز سنت دیوید تعطیلاتی است که در اول مارس در ولز برگزار می شود. سنت دیوید ولز قدیس حامی ولز محسوب می شود، تاریخ اول مارس با مرگ دیوید در این روز در سال 589 همراه است. این تاریخ در قرن 18 یک روز جشن ملی در ولز اعلام شد. در سال 2003 ، روز سنت دیوید به طور رسمی به عنوان روز ملی ولزی ها در ایالات متحده شناخته شد و در اول مارس، ساختمان امپایر استریت با رنگ های ملی ولزی ها روشن شد؛ قرمز، سبز و سفید، این یک جشن جامعه ولزی در سراسر جهان است.
نظمی که توسط دیوید در صومعه ها برقرار شد بیش از حد متمایز شد؛ به عنوان مثال، راهبان مجبور بودند كه هنگام دعا، گاوها را مهار كنند. همچنین صحبت کردن فقط در مواقع اضطراری و البته هنگام گفتن نماز مجاز است. راهبان بسیار معتدل غذا می خوردند؛ نان، آب و سبزیجات، در حالی که خود دیوید فقط آب می نوشید، و برای همین لقب Aquaticus را دریافت کرد. چندین معجزه به سنت دیوید نسبت داده شده است، به عنوان مثال درمان نابینایی سنت پائولین، که وی شاگرد دیوید بود و معجزه ای که در هنگام خطبه در کلیسای جامع ولز بر وی اتفاق افتاد که زیر پای دیوید یک تپه خاک رس به خودی خود رشد کرد تا همه مردم بتوانند سخنان قدسین را بشنوند.
چندین افسانه وجود دارد که با دیوید مرتبط است؛ یکی از آنها می گوید سی سال قبل از تولدش، یک فرشته در سنت پاتریک ظاهر شد و اعلام کرد که یک قدیس بزرگ در ولز متولد می شود. هنگامی که دیوید به دنیا آمد، صاعقه آسمان را سوراخ کرد و سنگ را به نصف خرد کرد. دیوید قدمتی صد ساله داشت و ده بنیان گذاشت یا بنا به نسخه دیگر، دوازده صومعه، موعظه مسیحیت را برعهده گرفت و سلطان باستان را روشن ساخت.
بسیاری از جزئیات زندگی سنت داوود یا ناشناخته است یا با افسانه ها و اغراق ها روبرو است. فقط با اطمینان می توان گفت که این مرد نقش مهمی در رشد مسیحیت در منطقه ولز ایفا کرده است. همچنین با این شخص است که ظاهر یکی از نمادهای ملی ولز ارتباط دارد. طبق افسانه، دیوید قبل از یکی از نبردها با ساکسون ها، دیوید از ولزی ها دعوت کرده بود که ساقه های تره فرنگی را به سرشان بچسبانند تا بتوانند دشمنان را از طریق خودشان از یکدیگر متمایز کنند. ولزی ها در این نبرد پیروز شدند و این نماد را به عنوان نماد ولز رقم زدند.
با اطمینان قابل شناخته است که سنت دیوید اسقف شهر منوویا بود و با بدعت های پلاگینیسم جنگید و با خطبه هایی به سراسر کشور سفر کرد. در طول زندگی، وی حدود دهها صومعه را در ولز تأسیس کرد و از راهبان خواست تا در زندگی سخت کوشی و سکوت خاصی را در پیش بگیرند. در وطن خود، پیامبر کلیسای جامع بنیاد گذاشت و ابیات آن شد.
اول مارس – روز درگذشت سنت داوود. آنها می گویند که او از رویکرد اطلاع داشته و با دقت آماده شده است. این قدیس تا حد زیادی در گسترش مسیحیت در ولز تأثیر داشت. در سده های پس از مرگ وی، کلیسای جامع سنت دیوید در منویا در تقدس با رم برابر شد. چندین کلیسا در ولز به نام پیامبر نامگذاری شده اند.
سنت دیوید مقدس حامی ولز است. این تعطیلات برای مردم ولز بسیار مهم است و به عنوان یک جشنواره میهنی و فرهنگی برای ولز در سرتاسر جهان جشن گرفته می شود. این قدیس نه تنها ولزی ها بلکه ساکنان سایر کشورهایی که اجداد آنها در ولز زندگی می کردند مورد تقدیر قرار می گیرند.
در طول زندگی وی، شهرت سنت دیوید در سراسر انگلیس گسترش یافت. کلبه او به مکانی زیارت تبدیل شد. بسیاری از محققان بر این باورند که به محض بازگشت او از اورشلیم، وی اسقف اعظم ولز اعلام شد.
محققان دیگر با این گفته مخالفند و معتقدند كه در آن زمان نمی توان هیچ مشكلی درباره یك اسقف اعظم ولز مطرح كرد. یک چیز غیرقابل انکار است؛ سنت دیوید شخصیت کلیسای مرکزی آن زمان بود و زندگی وی با افزایش آگاهی مسیحی ولزی ها روبرو شد.
