به گزارش پایگاه خبری مفاز، قرآن و حدیث، از مهم‌ترین منابع فهم اسلام هستند که غالب شیعیان و اهل‌سنت، حجیت آن را قبول داشته و احکام و قوانین الهی را از آن منابع، استنباط و استخراج می‌کنند.
آیات و احادیث زیادی برحجیت این دو رکن، به همراه هم تأکید داشته و آن‌ها را مایه سعادت مسلمانان می‌دانند، اما رویه افراط برخی مسلمانان در قرآن و حدیث، سبب به وجود آمدن جریان‌هایی خاص شده‌است. در بحث حدیث، افراط‌گرایی به شکل «اخباری‌گری» در شیعه و «سلفی‌گری» در اهل سنت بروز کرد. در بحث قرآن نیز افراط‌گرایی به شکل «قرآنیون» در میان شیعه و سنی مطرح و مورد حمایت عده‌ای نیز واقع شد.
هر دو گروه در مقوله حدیث و قرآن، زیاده‌روی می‌کنند. مثلاً، قرآنیون جز احادیث اندک و معدود، چیزی را نمی‌پذیرند یا اصلاً هیچ چیز غیر قرآن را صحیح نمی‌دانند. اخباریون هم چیزی جز احادیث را نمی‌پذیرند و برداشت‌های عقلانی از احادیث را معتبر نمی‌دانند، حتی برخی از آن‌ها سخنان تندی نسبت به احادیث و کتاب‌های حدیثی بیان می‌کنند.
باید توجه داشت که قرآنیون، مختص به یک مذهب نیستند؛ هم در مذهب شیعه و هم در مذهب اهل‌سنت، افرادی با اعتقادات و گرایش‌های قرآنیون وجود دارند. پیشینه جریان قرآن‌بسندگی را می‌توان در زمان حیات پیامبر اکرم(ص) و در ادامه آن در قرن‌های اول و دوم، جستجو کرد، اما در قرن سیزدهم ه.ق به عنوان جریانی سازمان‌یافته در شبه‌قاره هند، مصر، سوریه، لیبی، سودان و سایر سرزمین‌های اسلامی سر برآورد. باید توجه داشت نا‌مگذاری این جریان به قرآنیون یا اهل قرآن، وصف ستایشی برای این جریان نیست، بلکه این نام از آن رو بر این جریان نهاده شده که آنان اطاعت و پیروی بدون چون و چرا از پیامبر(ص) را منکر شده‌اند و حال آنکه نص قرآن‌کریم، مردم را نسبت به پیروی مطلق از پیامبر(ص) فرا خوانده است.
