به گزارش پایگاه خبری مفاز، در دوره عرفان و زیبایی‌شناسی ضمن معرفی و تحلیل آئین تائو و ذن در قیاس با عرفان اسلامی، مقولاتی نظیر «الخیال» در اندیشه ابن‌عربی با مقولاتی نظیر «ورود به دروازه شگفتی‌ها» در اندیشه تائوئیسم به صورت تطبیقی مورد درنگ و تامل قرار گرفت.
این دوره در ده جلسه دو ساعته از سوی محمد جواد ادبی تدریس شد که صاحب کتب و مقالات متعدد تالیف و ترجمه در این زمینه هستند و برخی مباحث تطبیقی با مشارکت دکتر علی پورمحمدی ارائه شد.
تقارنی که میان مجموعه‌ای از نظام‌های معنوی عرفان شرقی و عرفان غربی در ادیان همواره وجود داشته، تشابه در مابعدالطبیعه و هنر را پیش می‌کشد؛ شهودی که متحدکننده تجربیات باطنی و رازآمیزی‌های هنری است. محی الدین ابن عربی (۱۱۶۵ – ۱۲۴۰ م) از اسپانیا برخاست و تا عمق جهان اسلام تعالیم بی‌نظیر عرفانی خویش را پراکند و لقب پدر عرفان اسلامی به خود گرفت.
لائوزه (لائوتسه)، حکیم بزرگ چینی، نیز که حدود ۲۵۰۰ سال پیش در میان اسطوره و واقعیت می‌زیسته در دائو دِجینگ ، شوخ و تیز و مهربان بستری از فهم شاداب کننده معنوی را پایه نهاده تا زیبایی را دیگرگون بازشناسی کند.
این دو مکتب، در ذِن که راهی برای به اشراق رسیدن همه است، به صورتی مطلوب در گفت‌و‌گویی زیباشناسانه به هم می‌رسند تا تلاقی وجدآمیزی را رقم زنند. در آیین ذن به نیکی در می‌یابیم که استفاده از ذهن و تفکر ذهنی، ما را به فرم می‌کشاند، اما در همین جا جوهر حقیقی را از دست می‌دهیم چراکه بودای همیشه حاضر، بودای فرم نیست و از اینجاست که فرزانه تائوئی همدل آن چیزی می‌شود که صوفی ابن‌الوقت اسلامی در درک لحظه حال ما را به تجربه آن دعوت می‌کند.
موضوعات مورد بررسی:
1- ارتباط طریقت و زیبایی در تائوئیسم
2- آفرینش و عنصر زنانگی زیبایی (سوفیا)
3- ساتوری، ذن، زیبایی
4- رویا و حقیقت تائوئیسم
5- عالم خیال، گستره ناپیدای زیبایی
6- مراحل کمال معنوی در ذن
7- از اسطوره آفرینی تا متافیزیک در تائو
8- اصل بی تکراری در تجلی لایتناهی
9- بی-ذهنی
10- وحدت مافوق طبیعت و کثرت مشهود
– تائو، ذن و ابن عربی
