به گزارش پایگاه خبری مفاز، شرایط ناشی از زندگی در جهان شبکه‌ای و سرمایه‌زده امروز، در کنار اشاعه مبانی اندیشه‌ای جنبش‌هایی مانند فمینیسم، زنان را به جستجوی مفری برای خودباوری، هویت‌یابی و کسب آرامش (کمال) واداشته‌است.
همین کوشش‌ها، مسیر را برای برخی جریان‌های فرقهای، به‌ویژه جنبش‌های معنوی نوپدید باز کرده تا از رهگذر ارائه بسترهایی برای قدرت‌گیری، ایفای نقش‌های کلیدی و در بعضی موارد، تبلیغ آزادی جنسی و لذت‌گرایی در پوشش عنوان موجه معنویت، موجبات جذب این قشر را فراهم سازد.
«مادام هلنا بلاواتسکی» در جنبش تئوصوفی، «نیرمالا دوی»، بنیانگذار ساهاجایوگا، از نمونه‌های رهبری زنان در جریان‌های فرقهای خارجی و «شیخ جانی»( فرقه نوربخش)، «مینو توکلی»(مکتب نورعلی الهی)، «مرجان داوری» (فرقه مدرسه راه معرفت) و «شهناز نیرومنش (فرقه عرفان‌حلقه)، از مصادیق زنان فعال در جریان‌های فرقهای بومی هستند.
به این جرگه باید اسامی افرادی چون «کاترین پاندر»، «اسکاول شین»،«دبی فورد»، «شاکتی گواین» و«لوئیز هی» را به عنوان سردمداران جنبش تفکر نوین افزود.
عضویت و ایفای نقش زنان در جریان‌های مزبور، با آسیب‌هایی انکارناپذیر برای ایشان همراه است؛ خلاصه کردن کمال‌گرایی و تعالی معنوی در رابطه مرید و مرادی، امکان دارد به سوءاستفاده جنسی، منتهی شود.
ازدواج تشکیلاتی، فروپاشی نهاد خانواده، تزلزل مبانی اعتقادی، بی‌اعتمادی نسبت به سنت‌ها (به‌ویژه اصول ادیان) و …، از دیگر تبعات ورود زنان به جریان‌های فرقةه‌ای است که در کنار دیگر آسیب‌های عمومی آن -درابعاد فردی و جمعی- گریبانگیر این قشر حساس خواهدشد.
