به گزارش پایگاه خبری مفاز، کتاب هولوکاست پیگرد و کشتار یهودیان نوشته الکساندر براکل می باشد که توسط مهدی تدینی به زبان پارسی ترجمه و توسط نشر ثالث منتشر شده است. این کتاب توانسته است در مدت کوتاه مورد توجه علاقمندان قرار بگیرد.
الکساندر براکل کوشیده است موضوعی به این بزرگی و گستردگی را به طور خلاصه در حجمی محدود و مناسب جمع کند و روایتی روشن از آن به دست دهد. کتاب هولوکاست پیگرد و کشتار یهودیان از مجموعه کتاب های تاریخ آلمان در قرن بیستم می باشد که در اصل مجلد دوم این مجموعه است.
به گفته براکل : «کتاب هولوکاست می کوشد روایتی کوتاه از مهم ترین رخدادها و تحولات به دست دهد و اساسی ترین عواملی را که باعث شدند این نسل کشی امکان پذیر شود، نمایان کند. این مطالعه هولوکاست را از چشم انداز مجرمان شرح می دهد. این به معنای بی اعتنایی نسبت به قربانیان نیست، بلکه از سر این باور است که به این شکل می توان علل و پیش شرط های کشتار شش میلیون انسان را به بهترین نحو به تصویر کشید.
معنی هولوکاست از دید کتاب
در سراسر جهان تعبیر هولوکاست شناخته شده است، در حالی که این تعبیر در واقع نه تنها نامناسب، که نامحترمانه نیز هست : این واژه که از یونانی وام گرفته شده است، در اصل نوعی قربانی کردن در آتش بود که به نشانه ادای احترام ویژه به پیشگاه خداوند، حیوان قربانی به طور کامل در آتش سوزانده می شد. اما نابودی جمعی یهودیان نه به قربانی کردن ربطی داشت و نه دربردارنده معنای دینی بود. با وجود ای، از دهه ۱۹۷۰ تعبیر “هولوکاست” چنان جا افتاده است که در این جا نیز دیگر نمی توان ئدر به کار گیری آن تدبیر کرد.
بخشی از متن کتاب هولوکاست پیگرد و کشتار یهودیان
به محض اینکه اتاق پر می شد ، درها را می بستند و گاز از دریچه ای تزریق می شد. بر روی دری که هوا از آن عبور نمی کرد، یک سوراخ چشمی قرار داشت که مردان اس.اس از آن می توانستند صحنه جان کندن را ببینند. در جریان تزریق گاز، صدای بلند موتورها و آژیرها مانع آن می شد که فریاد مرگ قربانیان درمانده به گوش کسی رسد. به طور میانگین حدود ۲۰ دقیقه طول می کشید تا در اتاق گاز دیگر کسی نجنبد. سپس درها باز می شد تا پس مانده گاز به فضای باز جاری شود.
در اتاق های گاز مدرن تر ، تخلیه هوا با هواکش صورت می گرفت. زندانیانی دیگر موظف بودند دندان های طلا را از دهان ها و حلقه ها را از انگشتان جنازه ها بیرون کشند و موهایشان را بزنند. در نهایت جنازه ها در مرده سوزخانه سوزانده می شدند. اگر ظرفیت کوره های مرده سوزی کفایت نمی کرد، گور جمعی جایگزین آن می شد. حتا پس از آن که کوره ها چنان افزایش یافتند که برای سوزاندن ۴۵۰۰ جنازه در روز ظرفیت داشتند، در دوران اوج نابودی سرعت کشتار به حدی بود که از توان مرده سوزخانه فرانر می رفت.
