به گزارش پایگاه خبری مفاز، پیش از جنگ 1948 حدود 650 هزار عرب در سرزمین‌هایی که قرار بود به دولت اسرائیل بدل گردند سکونت داشتند. در سال 1948، 160 هزار نفر از آنان باقی ماندند. به دلیل زادوولد زیاد، اعقاب آنان در پایان 1970، 450 هزار نفر بودند. اتحادیه حقوق بشر اسرائیل فاش می‌کند که از 11 ژوئن 1967 تا 15 نوامبر 1969 بیش از 200 هزار خانه اعراب در اسرائیل و کرانه غربی رود اردن با دینامیت منفجرشده‌اند.
اسرائیل که به سیاست توسعه‌طلبانه خود پایبند است، مهاجرت یهود را تشویق می‌کند و به‌حسب قاعده از بازگشت آوارگان (فلسطینی) به میهنشان جلوگیری می‌نماید. سرنوشت بی‌نصیبی که بهره اقلیت عرب بوده، در سطور چنین سیاستی ثبت گردیده است. تبعیض نژادی که افراد اقلیت عرب در چنگال آن اسیرند، جز تسریع عزیمت عرب از فلسطین، به‌منظور اینکه استقرار روزافزون مهاجران یهودی را تسهیل کند مقصودی ندارد.
در اجرای نیات سازمان ملل، طبق تصمیم شماره 302 مورخ 8 دسامبر 1949 دفتر معاضدت ها و مساعی سازمان ملل متحده برای آوارگان در شرق نزدیک تأسیس گردید. در سال 1966 نام هزار و چهار نفر آواره فلسطینی در این دفتر ثبت‌شده بود و در حدود 900 هزار نفر آنان در اردوگاه‌هایی که در اردن و سوریه، لبنان و در نوار غزه تأسیس‌شده بود زندگی می‌کردند.
البته در این زمینه هم، همه این وحشی‌گری ها با توجیه مذهبی و با استناد به منابع دینی و اعتقاد دینی ظهور می‌یابد. ژنرال موشه دایان در تاریخ 10 اوت 1967 می‌گوید: اگر کتاب مقدس به ما تعلق دارد، اگر خود را به‌عنوان امت این کتاب تلقی می‌کنیم، بایستی تمامی سرزمین‌های کتاب مقدس را در تملک خویش داشته باشیم.
ساکنین مناطق فلسطین اشغالی مانند دیر یاسین، کفر قاسم، خان یونس و…… از هجوم وحشیانه یهودیان و جنایات بی‌شمار همراه باآن‌همه مقدمات مرموزانه، چنان ترس و ناامیدی برای صاحبان اصلی سرزمین فلسطین به وجود آوردند که عطای سرزمین موعود را به لقای سردمداران صهیونیسم بخشیدند فرار را برقرار ترجیح دادند و پدیده تازه‌ای در تاریخ صهیونیسم و اسرائیل به ثبت رساندند که خود از نقاط شگفت‌آور این مجموعه ناموزون و ناقص‌الخلقه است.
