به گزارش پایگاه خبری مفاز، عبدالباری عطوان، تحلیلگر سرشناس جهان عرب و سردبیر روزنامه رأی الیوم در یادداشتی درباره اهانت “سلوان مومیکا” به قرآن کریم با حفاظت پلیس سوئد برای بار دوم در استکهلم و اقدامات دولت و ملت عراق در پاسخ به آن نوشت: ما از هجوم و آتش زدن سفارتخانه‌ها حمایت نمی‌کنیم، چراکه این اقدام نقض کنوانسیون بین‌المللی وین است که به حفاظت از سفارتخانه‌ها و دیپلمات‌های فعال در آن اختصاص دارد؛ اما این مقامات حاکم سوئد و اقدامات تحریک آمیز آنها علیه دین اسلام هستند که بیشترین مسؤولیت را در آتش زدن سفارت این کشور در عراق بر عهده دارند.
این مقامات برای بار دوم به یک نژادپرست مهاجر عراقی به نام سیلوان مومیکا مجوز دادند تا با جمعی از امثال خود در مقابل سفارت عراق در استکهلم به قرآن کریم زیر نظر نیروهای پلیس و در مقابل دوربین‌های بسیاری از رسانه‌ها به بهانه «آزادی بیان» اهانت کند.
ما ده‌ها سال است که در غرب زندگی می‌کنیم و به خوبی می‌دانیم که این آزادی بیان این روزها، وسیله یا دستاویزی برای حمله به بسیاری از مسلمانان و قرآن آنها و تمسخر آداب و سنن آنها به‌ویژه در کشورهای تبدیل شده است که تحت حاکمیت راست افراطی هستند و عده‌ای کینه‌توز یا کسانی که به دنبال اقامت یا پاسپورت هستند را برای کاشتن بذر اختلاف، تحریک و نفرت به خدمت می‌گیرند.
این آزادی بیان شامل زیر سوال بردن هولوکاست و تعداد قربانیان آن، جرم انگاری مقاومت در برابر اشغالگری و تروریسم تلقی کردن آن در مواجهه با اعدام بی‌گناهان بی‌دفاع توسط رژیم اشغالگر در فلسطین اشغالی و گرسنگی دادن به میلیون‌ها عرب و مسلمان تحت محاصره ناعادلانه در سوریه، لبنان، غزه و پیش از آن عراق نمی‌شود و آزادی بیان آنها اجازه هیچ یک از موارد مذکور را نمی‌دهد.
آنها اعراب و مسلمانان را به عقب ماندگی متهم می‌کنند؛ اما این «عقب مانده‌ها» هرگز هیچ انجیل یا توراتی را نه در غرب و نه در کشورهایشان نسوزانده‌اند، چراکه به آن و قداست آن اعتقاد دارند؛ اما برخی از دولت‌های غربی و به ویژه در کشورهای اسکاندیناوی به عنوان بخشی از برنامه‌هایشان برای سرکوب مهاجران و ناچار کردن آنها به ترک اجباری این کشورها، از چنین جنایاتی حمایت می‌کنند.
آتش زدن سفارت سوئد در بغداد، اخراج سفیر سوئد توسط دولت عراق، فراخواندن کاردار سفارت این کشور در استکهلم و تهدید به قطع روابط، گام‌هایی هستند که نشان دهنده خشم و لبریز شدن صبر نسبت به تخلفات و اقدامات دولت سوئد بوده و تاکید می‌کنند که این اقدام یک اقدام فردی نبوده بلکه یک سیاست دولتی است.
منصرف شدن باند نژادپرست به سرکردگی آن عراقی خائن به کشور و هویت و ملت خود از سوزاندن قرآن به دلیل توبه نبود بلکه به دستور دولت سوئد و احزاب نژادپرست آن صورت گرفت؛ چراکه آنها نگران پاسخ بدتر عراقی‌ها و انتقال این واکنش و اقدامات تلافی‌جویانه به دیگر کشورهای عربی و اسلامی هستند و این نشان می‌دهد که آنها فقط و فقط این زبان سخت را می‌فهمند.
عراقی‌هایی که به سفارت سوئد یورش بردند و آن را تعطیل کردند، «الگویی» برای ملت‌های عرب و اسلامی شدند و اعتراضات خود را از گفتار و بیانیه به عمل تبدیل کردند. امروز درحالی که ستاره‌های جهان غرب در حال افول هستند و نفوذ آن رو به کاهش است، آنها بیشتر مشتاق روابط خوب با کشورهای اسلامی هستند؛ اما این درحالی است که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه که غرب او را متهم به «دیکتاتوری» می‌کند، به دلیل محکوم کردن اهانت به قرآن و تاکید دوباره بر این محکومیت با به همراه داشتن یک جلد از قرآن کریم از احترام میلیون‌ها انسان در جهان اسلام به پاس تشکر و قدردانی از این موضع برخوردار شده است. چرا هیچ رهبر غربی دیگری چنین اقدامی را انجام نداده است و علناً این جنایات تحریک آمیز را محکوم نکرده است؟ جنایتی که تهدیدی برای تضعیف همزیستی و صلح اجتماعی در جهان غرب است، جایی که بیش از ۳۰ میلیون مهاجر در آن زندگی می‌کنند، همچنین این سوال مطرح است که آیا رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهوری ترکیه تصمیم خود برای لغو «وتو»ی ورود سوئد به ائتلاف «ناتو» را که یک هفته پیش در جریان نشست ویلنیوس لیتوانی به نخست‌وزیر این کشور ارائه کرد، پس می‌گیرد؟
واکنش مردمی و رسمی عراق به جنایت سوزاندن قرآن کریم در سوئد با اقدامات عملی، اخراج سفیر، لغو مجوز شرکت مخابراتی اریکسون سوئد و تحریم کالاهای آن، تحسین و حمایت جهان عرب و اسلام را برانگیخت و بسیاری از صداهای تأثیرگذار در افکار عمومی کشورهای جهان اسلام را بر آن داشته تا خواستار اتخاذ تصمیمات و اقدامات قاطع توسط دولت‌های کشورهایشان علیه این جنایات شوند.
غربی‌ها قوانینی را یک شبه صادر کردند که اتهام «یهود ستیزی» جعلی را علیه همه کسانی مطرح می‌کند که از حقوق فلسطینی‌ها حمایت می‌کنند. آنها یهود ستیزی را جرم و مقاومت در برابر اشغالگری را «تروریسم» اعلام کردند. سوال این است که چرا آنها برای حفظ امنیت و صلح اجتماعی در کشورهای خود و جهان، قوانین جرم انگاری سوزاندن قرآن و سایر کتب آسمانی را تصویب نمی‌کنند؟ این سوال از این جهت است که آنها مدعیان تمدن و احترام به حقوق بشر و همزیستی میان اقوام و مذاهب هستند.
