به گزارش پایگاه خبری مفاز، این روزها مصادف است با ایام سوال نو میلادی که مسیحیان جشن ولادت حضرت مسیح را در آن جشن می گیرند. اما در واقع همانگونه که در مطالب گذشته بیان شد، روز 25 دسامبر، هیچ ارتباطی با تولد مسیح ندارد و یکی از اعیاد مهرپرستان باستان بوده است. در این نوشتار برآنیم تا از منابع مسیحی چرایی برگزاری جشن میلاد مسیح در 25 دسامبر را اثبات کنیم.
در یکی از کتابچه هایی که از طرف مسیحیان کاتویک ایرانی منتشر شده، چنین می خوانیم: «انجیل لوقا می نویسد: «و حدود سی سال از عمرش گذشته بود.» (لوقا ۲۳:۳) و در جای دیگر با بیان تاریخ تولد مسیح می نویسد: «در آن نواحی شبانان در صحرا به سر می بردند و در شب پاسبانی گله های خویش می کردند، ناگاه فرشته خداوند بر ایشان ظاهر شد و کبریائی خداوند برگرد ایشان تایید.» (لوفا ۸:۲)
طبق این متن، می توانیم مطمئن باشیم که تولد عیسی مسیح(علیه السلام) در شب بوده است اما بعضی از دانشمندان به این مطلب توجه دارند که اگر این واقعه در ایامی که شبانان در صحرا به سر می بردند واقع شده، پس در فصل زمستان نبوده است. حقیقت این است که زمستان در فلسطین بسیار سرد است و بدین سبب گوسفندانی که در خارج از آغل به سر می برند شب هنگام بازگردانده می شوند. بنابراین تنها اطلاعی که می توان از کتاب مقدس درباره تولد مسیح بدست آورد این است که تولد او در زمستان نبوده است ولی ما این عید را هر سال در فصل زمستان جشن می گیریم. کلیسا چگونگی این واقعه را به ما می گوید و آن را جشن می گیرد لیکن درصدد تعیین تاریخ این واقعه نیست اما حالا به چه دلیل تولد مسیح را در ۲۵ دسامبر جشن میگیریم و چرا چند روز پس از ظهورش به یحیی تعمید دهنده به ستایش او می پردازیم؟
این تاریخ ها ربطی به سرگذشت و تقویم زندگی مسیح ندارند بلکه به اطلاعات تاریخی عهد جدید و به رسوم کسانی که کلیسا به آنها بشارت می داد مربوط می شوند در امپراطوری روم قدیم مردم عادت داشتند که در اواسط زمستان جشن آفتاب غالب را برگزار کنند. معنی این عید چیست؟ به طوری که می دانیم زمستان اول دی ماه (۲۱ دسامبر) شروع می شود و در حقیقت در این روز که فردای بلندترین شب سال است و در ایران شب بلدا نامیده می شود خورشید در افق در پائین ترین نقطه قرار می گیرد و این روز اول زمستان است، سپس روزها به تدریج بلند می شوند و به نظر می رسد که خورشید بر شب غالب شده و تاریکی نمی تواند روشنائی را در کام خود بکشد.
این سمبل بسیار زیبا است و ایرانیان باستان به اعتبار آیین میترائی (مهرپرستی) به پرستیدن آفتاب روی می آوردند و با برگزاری جشن های ملی و مذهبی که مبدل به عیش و عشرت و باده گساری و بدکاری می شد به افتخار پیروزی آفتاب شادی می کردند.
آیا نوایمانان مسیحی می توانستند در اعیاد مشرکین و جشن های باده گساری و شراب خوری آنها شرکت کنند؟ آیا اگر در این عید خانوادگی شرکت نمی کردند از شهر و دیار خود تبعید نمی شدند؟ کلیسا بدون این که این عیدها را از بین ببرد تصمیم گرفت به آنها معنی جدید و مفهومی مسیحی بدهد.
طبق انجیل و تأیید یوحنای رسول، کلیسا مسیح را چون نور حقیقی مسیحیان و آفتاب واقعی عدالت تمجید می کرد: «کلمه خدا نور حقیقی بود که هر انسان را منور می گرداند و در جهان آمدنی بود.»(یوحنا (۹:۱) «من نور جهان هستم هر که مرا پیروی کند در تاریکی سرگردان نخواهد بود؛ بلکه از نور زندگی بهره مند خواهد شد.»(یوحنا 8 :12) عیسی مسیح خورشید واقعی ایمانداران است و ظهورش در دنیا پیروزی وی را بر تاریکی های گناه ما آشکار می سازد و بر طبق نبوت زکریا پدر يحيى تعمید دهنده: «به سبب رحمت دلسوزانه خدای ما نور از آسمان بر ما طلوع کرد تا به آنانی که در تاریکی و سایه موت ساکنند، روشنائی بخشد و قدم های ما را به طریق آسایش هدایت کند.»(لوقا 7۸:۱)
پس کلیسا معنی عید مشرکین را به صورت دیگری تغییر داد تا دیگر به پرستش آفتاب غالب نپردازند و نور واقعی ایزدی را در دنیای گناه خود جشن بگیرند… اما كليسا ضمن تغییر معنی و مفهوم این عید، تاریخ آن را محفوظ نگاه داشت. در روم مهمترین روز عید بت پرستان مصادف با ۲۵ دسامبر بود و کلیسای غرب نیز همین روز را به عنوان میلاد عیسی مسیح جشن می گرفت.»(1)
لذا از آن دوران تاکنون، ولادت مسیح از تاریخی نامعلوم به روز 25 دسامبر منتقل شد و مسیحیان دنیا هر ساله این ایام را جشن می گیرند.
پی نوشت:
(1). کتابچه میلاد مسیح، منتشر شده توسط سایت ایران کاتولیک، ص 28
