الهیات نسل کشی| اشغال فلسطین با چه مبادی فکری انجام می شود؟

پایگاه خبری مفاز – به نظرم می آید اکثریت مردم اسرائیل، خدای خود را گم کرده اند و بتی را جانشین او نموده اند، درست مانند آن زمانی که در بیابان گوساله ای طلایی را تا بدان حد می پرستیدند که تمامی طلای خویش را می دادند تا از او تندیسی برپای دارند. نام بت نوین آنان دولت اسرائیل است. صهیونیسم را اغلب با جنبه های سیاسی آن می شناسند و در پاسخ به این پرسش ها که «چگونه رژیم صهیونیستی می تواند با مردم مظلوم فلسطین چنین رفتار کند؟ به اتکای چه چیزی خود را صاحب حق می بیند؟ و ارتکاب هر جنایتی را مجاز می شمارد؟» علل سیاسی و ژئوپلیتیکی آن را بیان می کنند، در حالی که ریشه های فکری و دینی این اشغالگری اغلب مغفول مانده است. در این یادداشت به برخی مبادی «الهیات اشغالگری فلسطین» اشاره می کنیم؛

خداشناسی صهیونیسم سیاسی
خدای انسان وار یهودی، می خندد، خسته می شود، می گرید (خروج، 32: 10-14)، فراموش می کند، به خاطر می آورد (خروج، 2: 23-24)، از یهودیان می خواهد برای او جایگاه مقدسی بسازند تا در میان آنها باشد (خروج، 25: 8)، به جسم درمی آید؛ به گونه ای که روزها به صورت ستون ابری در جلوی یهودیان و شب ها به صورت ستون آتش درمی آید تا آنان را هدایت کند (خروج، 13: 21-22).ضعف در خداشناسی به ضعف در دیگر مبانی دینی می انجامد. کسانی که خداوند را از مقامش تنزل داده اند، در آستانه بی خدایی حقیقی و الحاد ایستاده اند. با تکیه بر این خداوند، صهیونیسم سیاسی هر چه بیشتر خون بریزد «سرنوشت حتمی همه ساکنان زمین موعود، اعم از مرد، زن و کودک (تثنیه، 20: 16-18)» را محقق کرده است. «اشعری گری صهیونیستی» هر خوب و بدی را از درجه اعتبار ساقط می کند و آنچه خدای مجعول دستور می دهد، بر هر حسن و قبحی مقدم می دارد.عبدالوهاب المسیری به «الهیات نسل کشی» یا «الهیات پساآشویتس» اشاره می کند و می گوید: آنان معتقدند که اصل نهایی همان قوم یهود است نه خدا زیرا خدا قوم یهود را به حال خود رها کرد. بنابراین مهم ترین ارزش اخلاقی در این الهیات، بقای قوم یهود است که با حکومت صهیونیستی محقق می شود (المسیری، 1382). اشعری گری صهیونیستی در الهیات پساآشویتس آشکارتر است.

پذیرش ولایت طاغوت
به نظرم می آید اکثریت مردم اسرائیل، خدای خود را گم کرده اند و بتی را جانشین او نموده اند، درست مانند آن زمانی که در بیابان گوساله ای طلایی را تا بدان حد می پرستیدند که تمامی طلای خویش را می دادند تا از او تندیسی برپای دارند. نام بت نوین آنان دولت اسرائیل است. «اسرائیل شاهاک» پروفسور لهستانی که از منتقدان جدی اسرائیل بود، در این گلایه از بزرگترین عامل انحراف یهودیت یاد می کند (شاهاک، 1380). فتنه سامری نقطه عطفی در ایجاد نفاق یهودی است. «گوساله زرین» نماد آن یهودیتی است که راه خود را از انبیای الهی جدا می کند و ولایت شیطان را گردن می نهد. اندیشه و عملش را نه بر مدار شریعت موسوی، که بر محور نفسانیت و خواست طواغیت تنظیم می کند.

تبدیل یک قوم به یک خداواره
مارتین بوبر از مبارزان و پیشگامان صهیونیسم است که تا آخر عمرش در این راه مبارزه می کند. او در سال 1958 اعلام کرد که شصت سال پیش به جنبش صهیونیسم پیوسته است. اما در میان صهیونیست های دوآتشه، کمتر کسی همچون او به نقد این تفکر پرداخت. انتقادهای تند بوبر نشان از تبدیل «اندیشه برگزیدگی» یهودی به «قوم پرستی و ملیت پرستی» یهودی دارد.بوبر در پاسخ داوید بن گوریون که اصرار داشت اندیشه انتظار مسیحا تا زمان ظهور ماشیح زنده است، می گوید: «من به او پاسخ می دهم: در قلب چند نفر از نسل حاضر در کشور ما-اسرائیل- اندیشه انتظار منجی، به جز در شکل کاملا ملیت پرست آن زنده است و به «بازگشت تبعیدیان» منحصر نشده است؟ این بینش پیامبران بنی اسرائیل نیست (گارودی، 1374، به نقل از بوبر، اسرائیل و جهان، 1948)».تعلق خاطر بوبر به صهیونیسم و رژیم اشغالگر قدس پوشیده نیست. اما نقد او نیز نشان می دهد سران صهیونیسم، برگزیدگی و انتظار منجی را به «ملیت پرستی» و «خودپرستی جمعی» مبدل ساخته اند. خدای عهد عتیق از مقام تعالی اش از ماده، خارج می شود و در امتداد قوم یهود قرار می گیرد تا جایی که به عنوان «خدای خصوصی این قوم» در نظر گرفته می شود و خداوند در طبیعت و تاریخ حلول می کند. لازمه این حلول و برگزیدگی، اعتقاد مشرکانه خدای خصوصی اقوام دیگر است؛ هر قومی خدای خاص خود را دارد (خزاعی، 1389).ریشه «اندیشه برگزیدگی» را پیش از هر منبع دیگری باید در تلمود جست. تلمود، حتی بیش از تورات، بر رهبران مذهبی یهود اثر گذاشته است. از این رو، در ظهور اندیشه های جدید در بین یهودیان نقشی فعال تر از تورات بر عهده دارد. به عقیده آلن آنترمن، چنین نگاهی باعث بیزاری عالمان تلمود از بیگانگان شد. در تلمود، فقدان اخلاق در غیریهودیان، عدم تمایل شان به فرارفتن از زندگی زمینی و نادانی آنان نسبت به امور الهی مطرح است. از نظر آنترمن، در ادبیات عرفانی قرون وسطی و پس از آن، بویژه در زوهر و قبالای لوریانی، تفاوت میان یهودی و غیریهودی، در عوض ارتباطش با عمل و اخلاق بیگانگان، به تفاوت جوهری بین آنها برمی گردد. (آنترمن، 1385)روژه گارودی نیز، به نقل از منابع تلمودی به این دیدگاه یهودی اشاره می کند که مردم جهان به دو دسته تقسیم می شوند: گروه برتر و مستحق حاکمیت و اعمال قدرت بر دیگران و گروه حقیر و تحت سلطه، به خاطر نداشتن «امتیاز برگزیدگی». یهودیان متعلق به گروه نخست اند و همه غیریهودیان به گروه دوم تعلق دارند. (گارودی، 1377).با دستکاری دستگاه ادراکی و معرفتی در فرد یهودی، این طور برایش تصویر می شود که طرف او مردم فرومایه و یا حتی حیوان های انسان نمایی اند که لایق زندگی و بقا نیستند! بدین ترتیب غصب خانه و کاشانه و مزارع فلسطینیان خم به ابروی اشغالگر صهیونیست هم نمی آورد.

وعده سرزمینی!
«در این روز خداوند با ابراهیم پیمان بست و گفت: این سرزمین، از رود مصر گرفته تا شط بزرگ و از آنجا تا شط فرات را به نسل تو می بخشم. (پیدایش، 15: 18-21 و 13: 14-17)» جنبش صهیونیسم سیاسی ادعا می کند که می تواند این قلمروی جغرافیایی را با استناد به این وعده سرزمینی در «سفر پیدایش» تصاحب کند. آموزه توراتی «هبه سرزمین» بر این وعده الهی استوار است که دنیای بزرگ به ابراهیم بخشیده شده است. (گارودی، 1377)صهیونیست های سیاسی ادعا می کنند که استقرار دولت اسرائیل، تحقق یک پیش بینی پیامبرانه توراتی است. گارودی در نقدش بر این ادعا، بر دو عنصر «تجدید اتحاد با خدا» و «وفاداری به تکالیف الهی» تکیه می کند. از دیدگاه گارودی، سنت پیامبرانه به روشنی نشان می دهد که تقدس زمین، به خاک یا مردم آن مربوط نیست. وفاداری به اتحاد الهی از طریق «وفاداری به تکالیف الهی و عدالت» مقدس است. صهیون مقدس نیست جز آنکه «قانون خداوندی» بر آن حکومت کند وگرنه، بنا به پیش بینی همان پیامبران، «صهیون همچون کشتزاری کشت خواهد شد، اورشلیم به توده ای از ویرانه ها و کوه معبد به جایگاه بت پرستی بدل خواهد گردید.» (گارودی، 1377)

محمد محمدی نیا (استاد غرب شناسی پژوهشکده فرهنگ و مطالعات اجتماعی)