به گزارش پایگاه خبری مفاز، اساساً گونه‌های متفاوت فرهنگی_اجتماعی، از ویژگی‌های بارز اغلب کشورهای دنیا به شمار می‌رود. وجود اقلیت‌های دینی در یک جامعه‌ی سیاسی هم همواره یکی از موضوعات بحث‌برانگیز و حساس بوده‌است.
به گواه تاریخ، تنوع فرهنگی_اجتماعی به خودی خود نه تنها تهدیدی برای یکپارچگی ملی نبوده، بلکه ترکیب موفق همسانی در عین تمایز را نشان می‌دهد. البته این‌گونه نیست که همیشه #اقلیتـ‌ها و تمایز فرهنگی موجب اعتلای جامعه شود.
نمونه‌هایی وجود دارد که اقلیتی نژادی، دینی و یا قومی در کشوری مورد آزار و اذیت و یا محدودیت قرار گرفته‌اند و این مسئله هر چند وقت یک‌بار موجب ایجاد بحران و یا کشمکش‌های اجتماعی در آن کشور می‌شود که نمونه های آن را این روزها در غرب و برخی جوامع مدعی حقوق بشر شاهد هستیم.
اما در ایران، میتوان مدعی شد از دیرباز نمونه‌ی بارز ترکیب همسانی در عین تمایز دینی، به بهترین نحو شکل گرفته، چرا که از گذشته همزیستی مسالمت‌آمیز، سرمشق فکری و الگوی دائمی مردم این سرزمین بوده‌است.
در ایران، در کنار اکثریت مسلمان، اقلیت غیرمسلمان نیز وجود دارند که عضوی از این ملت بزرگ محسوب می‌شوند و حقوق و تکالیف مشخصی دارند. طبق اصل سیزدهم قانون اساسی، ایرانیان زرتشتی، کلیمی و مسیحی اقلیت دینی شناخته شده‌اند که در حدود قانون در اجرای مراسم دینی خود آزادند و در احوال شخصیه و تعالیم دینی بر اساس آیین خود عمل می‌کنند. آن‌ها عبادتگاه‌ها و مدارس ویژه‌ی خود دارند.
بر اساس اصل۶۴ قانون اساسی، اقلیت‌های دینی با وجود کمی جمعیت، دارای نمایندگان مستقل در مجلس شورای اسلامی هستند که مسائل و مشکلات خود را از طریق تریبون مجلس به گوش مردم و مسئولان می‌رسانند.
با عنایت به اینکه جمعیت بیش از ۸۰ میلیونی ایران، تعداد ۲۹۰ نماینده دارد و علیرغم کمی جمعیت پیروان غیرمسلمان نسبت به مسلمانان، آن‌ها پنج نماینده در مجلس دارند که این شاید شاخص‌ترین ویژگی اقلیت‌های دینی در ایران باشد.
اسماعیل فاروقی، استاد رشته‌ی ادیان دانشگاه در آمریکا معتقد است:« برای شهروندان غیر مسلمان در قلمرو دولت اسلامی، حق گسترش ارزش‌های هویتی در چهارچوب قانونی همگانی وجود دارد و برای آن شهروند غیر مسلمان نیز مانند این حق، نگهداشته شده‌است.¹
اقلیت‌های مذهبی در ایران، در حالی دارای نماینده‌ی مستقل و دارای حق رأی در مجلس قانون‌گذاری هستند که در سایر کشورهای مدعی حقوق بشر، اقلیت‌های دینی و مذهبی فاقد حقوق اولیه‌اند. به عنوان مثال مسلمانان در کشور آلمان، جمعیت ۳/۵ درصدی را تشکیل می‌دهند اما هیچ نماینده‌ای در مجلس ندارند.
به جرأت میتوان ادعا کرد، رابطه‌ی اقلیت‌های دینی در ایران با نظام حاکم، رابطه‌ای دوسویه و در راستای احترام متقابل است که با توجه به حقوق لحاظ‌شده در قانون برای اقلیت‌ها، آن‌ها نیز خود را نسبت به حکومت و بقیه‌ی مردم، متعهد و کارآمد می‌بینند.
۱.اقلیت‌های دینی در ایران و برخورداری از حق داشتن نماینده مستقل در مجلس، خبرگزاری ایران پرس، ۲۷ بهمن ۱۳۹۸
