به گزارش پایگاه خبری مفاز، به این سؤال که: «چرا یهودیان صهیونیست، به راحتیِ آب خوردن کودک می‌کُشند؟! و آیا نگران تبعات این جنایات هولناک نیستند؟!» میشود پاسخ‌های متفاوتی داد.
وقتی از ویکتور فرانکل روان‌شناس مشهور اتریشی دربارهٔ روحیات برخی شکنجه‌گران و جنایتکاران سؤال شد، پاسخ داد: بسیاری از این شکنجه‌گران شخصیت سادیسمی دارند. لذا از ارتکاب جنایت نه‌تنها دچار عذاب وجدان نمی‌شوند، بلکه لذت هم می‌برند! قطعاً این می‌تواند بخشی از پاسخ این سؤال ما باشد.
اما در حوزهٔ «جامعه‌شناسی جرم» هم، مباحثی راجع به چرایی وقوع جرم از سوی مُجرم مطرح میشود که شاید بتواند در این‌جا به یافتن پاسخ سؤال ما کمک کند.
خلاصهٔ آن این است که، فرد وقتی می‌خواهد مجوّز ارتکاب جرمی را [برای خود یا برای دیگران] صادر کند، آن را به شکلی توجیه می‌کند تا به‌راحتی مرتکب آن شود.
در این میان، آموزه‌های کتاب مقدس یهود نقش بسیار مهمی در این توجیه و عادی‌سازی کودک‌کُشی دارد. متأسفانه از این نوع جنایت‌ها در کتاب مقدس به تعداد زیاد یافت میشود.
سِفر تثنیه؛ باب ۲، آیات ۳۲-۳۴:
وقتی سیحون با لشکر خود برای جنگ به یاهص آمد، خداوند خدای ما، او را به دست ما تسلیم کرد و ما او را همراه با فرزندان و تمام مردمش کُشتیم. بعد از آن که شهرهای او را تصرّف کردیم، همهٔ مردان، زنان و کودکان را به‌کلّی از بین بردیم و هیچ‌کسی را زنده نگذاشتیم.
سفر اعداد؛ باب ۳۱، آیات ۹-۱۸:
مردم اسرائیل همهٔ زن‌ها و کودکان مدیانی را به اسیری گرفتند. گلّه، رمه و دارایی آن‌ها را تاراج کردند. شهرها و اردوگاه‌های ایشان را آتش زدند. اسیران، غنایم جنگی و گلّه و رمه آن‌ها را نزد موسی … بردند … موسی از رهبران نظامی خشمگین شد و از آن‌ها پرسید: «چرا زن‌ها را زنده گذاشتید؟ … پس حالا تمام پسران و زن‌های شوهردار را بکُشید. اما دختران باکره را برای خود زنده نگه دارید…»
کتاب اول سموئیل؛ باب ۱۵، آیات ۱-۳:
سموئیل به شائول گفت: خداوند مرا فرستاد تا تو را برای پادشاهی اسرائیل مَسح نمایم. پس اکنون به پیام خداوند متعال گوش بده که چنین می‌فرماید: «وقتی مردم اسرائیل از مصر خارج شدند و می‌خواستند از سرزمین عمالیق عبور کنند، آن مردم مانع عبور آن‌ها شدند، اینک می‌خواهم عمالیقیان را به‌خاطر این کارشان مجازات کنم. پس برو همهٔ آن مردم را از بین ببر. بر آن‌ها هیچ رحم مکن، بلکه زن و مرد، کودکان و اطفال شیرخوار، گاوان، گوسفندان، شترها و الاغ‌های ایشان را هم زنده مگذار.»
[خداوند می‌فرماید:] سامره باید سزای گناهان خود را ببیند، زیرا در مقابل من سرکشی کرده است. اهالی آن با دَم شمشیر به قتل می‌رسند، اطفال آن‌ها تکه‌تکه و شکم زنان حامله دریده میشود.
