صرفا تماشاچی باش؛ شرط حضور در جمع حلقه نشينان

پایگاه خبری مفاز،- «تنها شرط حضور در حلقه وحدت، شاهد بودن است. شاهد كسي است كه نظاره گر و تماشاچي باشد و در حين نظاره ،هيچ گونه قضاوتي نداشته باشد، هرگونه اتفاقي در حلقه مشاهده نمود، زير نظر داشته باشد و در حين مشاهده از تعبير و تفسير جدا باشد تعبير و تفسير پس از مشاهده(1) مراد حلقه نشينان از شاهد بودن ـ  آن چنانكه تصريح دارند ـ عدم قضاوت در حين نظاره ماوقعدر حلقه است. البته هر عقل منصف و هر وجدان بيداري حكم مي كند كه براي كشف حقيقت ،انسان بدون پيش داوري و قضاوت به سراغ گزاره ها و پديده ها برود و آن ها را منصفانه و عادلانه نقد و بررسي نمايد؛ اما اينكه از كاربر تعهد اخلاقي گرفته شود كه در حين حضور و نظاره هم هيچ قضاوتي نكن از كجا آمده است؟ پس اين همه موازين عقلي و نقلي و شرعي براي سنجش و موازنه و قضاوت براي كِِي آمده است؟

بر اساس آموزه هاي ديني و عرفان اصيل اسلامي در طريق سلوك الي الله سالك مي بايست هر كشفي كه براي او واقع مي شود بر نقل و عقل عرضه كند و درواقع ملاك صحت يا عدم صحت پديده هاي پيش روي سالك مطابقت و يا عدم مطابقت با اين موازين الهي است كه مراد از عقل نيز عقلي است كه منبعث از وحي و فرهنگ قرآني باشد.

اين موازين براي آن است كه راهرو، صراط مستقيم را از صراط ابليس تميز دهد و اصولاً در عرفان اسلامي بناي حركت سالك حركت ارادي و مختارانه است اما در حلقه، شاهد شخصيتي خنثي دارد كه نبايد هيچ اراده اي از خود داشته باشد گويي مسلوب الاراده است.

درخواست از خدا و دريافت از حلقه!

حلقه نشينان، به ساحت هاي ديگري از مسائل نيز واردشده اند و نقش واسطه  ميان خداوند و بندگان را براي خود قايلند: «هنگامي كه انسان درخواستي داشته باشد مستقيماً از خدا درخواست مي كند (فاستقيموا اليه) ولي جواب درخواست او  از طريق شبكه شعور كيهاني )يدالله، روح القدس، جبرئيل و… پاسخ داده خواهد شد.(2)

طبق آموزه هاي معنوي و عرفاني و ديني اسلام نه آن چنان كه حلقه نشينان مي گويند هميشه وهمه كس بايد درخواست خود را مستقيماً از خدا بخواهد و نه همواره پاسخ را از جبرييل و روح القدس و… بگيرد. در عالم تجليات هر موجودي واجد جزئي از كمال و جمال الهي و هر مظهري، حامل اسمي از اسماء الله است.

تا آنجا كه برخي از عرفاي شامخين و من جمله امام خميني) س(، همه عالم را اسماء الله مي دانند. اگر هر موجودي مظهر اسمي از حق تعالي باشد ،لاجرم فعليت آن اسم نيز در وجود او ظهور خواهد نمود.

نيازهاي موجودات در عالم تجلي ،توسط خود مظاهر اداره مي گردد و اين دست خداوند است كه از آستين تجليات بيرون آمده و نيازهاي خود تجليات را مرتفع مي سازد. پس نه كسي را ياراي آن است كه مستقيماً نيازي به بارگاه خداوندي ببرد؛ چراكه همه موجودات در حجاب اسمايي به پرستش خداوند مشغول اند و خداوند را به نسبت استعداد ذاتي و سعه وجودي خود مي شناسند و مي پرستند و نه خداوند جواب كسي را احاله به يدالله و روح القدس و… مي نمايد. چراكه روح القدس و جبرييل و … در مراتب اعلاي آفرينش قرار دارند و جز دست خاصان و اولياي كملين به ساحت وجودي آنان نمي رسد. فهم اين فقره از بحث نيازمند درك مبحث اسماء الله و شناخت سعه وجودي موجودات است.

پی نوشت:
1) عرفان كيهاني، صص 23-22
2) همان، ص37