به گزارش پایگاه خبری مفاز، آنچه در قانون جذب روی آن تأکید می‌شود، قدرت خداگونه ذهن است که از آن با عنوان تجسم یاد می‌شود. ادعای اصلی در قانون حذب دو محور دارد:
اول این‌که ذهن انسان قادر است بر پدیده‌های خارج از وجود انسان تأثیر گذارد و امور بیرون از وجود انسان را به سودش تغییر دهد؛ به عبارت دیگر، قانون جذب ادعایی در مورد تأثیر افکار بر روان و درون انسان ندارد، بلکه ادعایش در مورد تأثیر افکار بر امور خارج از وجود انسان است.
محور دوم این است که تأثیرگذاری ذهن بر پدیده‌ها، از نوع تأثیرات عادی نیست، بلکه از نوع تأثیر علت بر معلول است. منادیان جذب، تنها از تأثیرگذاری و تأثیرپذیری میان ذهن و پدیده‌ها سخن نمی‌گویند، بلکه از خالقیت ذهن می‌گویند و خلق و آفرینش را به ذهن نسبت می‌دهند و ادعا می‌کنند که ذهن انسان، هر چه را اعم از مثبت و منفی تجسم نماید، به صورت یقینی و قطعی در عالم خارج به وقوع می‌پیوندد.
طبق محور دوم، مدعیان قانون جذب، رابطه بین ذهن و امور تجسم شده را رابطه علت تامه نسبت به معلولش می‌دانند و مدعی‌اند ذهن انسان قادر است تصویرهای ذهنی را تبدیل به حقایق عینی و خارجی نماید.
