به گزارش پایگاه خبری مفاز، هفته‌ها است که هندوهای تندرو با در دست داشتن پرچم‌های زعفرانی‌رنگ، در اعتراض به پخش اذان از مساجد مسلمانان، دسته دسته به سراغ مساجد مسلمانان رفته و با صوت و کف و پخش موسیقی‌های مذهبی و رقص و… در پخش اذان مساجد اختلال ایجاد می‌کنند.
این جنجال بر سر استفاده از بلندگوها در اماکن مذهبی که در چندین ایالت از جمله ماهاراشترا و اوتارپرادش بالا گرفت، خیلی زود به ثمر رسید و اخیراً، در اوتار پرادش، وزیر ارشد یوگی آدیتیانات گفت که صدای بلندگوهای اماکن مذهبی نباید در خارج از محل شنیده شود.
یوگی آدیتیانات در ۲۴ آوریل، دستوری را مبنی بر حذف بلندگوهای «غیر قانونی» از اماکن مذهبی صادر کرد و گفت که تنها با مجوز دولتی می‌توان از بلندگوها در مکان‌های مذهبی استفاده کرد، اما صدا نباید از محل خارج شود. وی در ادامه گفت: مجوز جدیدی برای نصب بلندگو صادر نخواهد شد.
تنها پس از یک هفته از صدور این دستور، مدیر کل پلیس اوتار پرادش اعلام کرد که با اقدامات خود علیه بلندگوها، 53942 بلندگوی غیر مجاز را از مکان‌های مذهبی مختلف در سراسر ایالت تا روز یکشنبه 1مه را جمع کرده و سطح صدای 60295 بلندگوی دیگر نیز کاهش یافته و به سطح پارامترهای استاندارد کاهش یافته است.
در اعتراض به حذف بلندگوها از مساجد، مسلمانان دادخواستی را به دادگاه عالی الله آباد، در ایالت اوتار پرادش، ارائه دادند که این دادگاه جمعه 6 مه با این استدلال که «نصب بلندگو در مساجد یک حق اساسی دینی نیست»، دادخواست مسلمانان را رد کرد.
در ایالت ماهاراشترا نیز، بیش از ۹۰۰ مسجد در غرب این ایالت در شهر بمبئی، موافقت کردند که صدای اذان را در پی شکایات یک سیاستمدار محلی هندو کاهش دهند.
تبدیل شدن بلندگوهای مذهبی به یک مساله سیاسی در هند، موضوع جدیدی نیست. در سال 2005 دیوان عالی کشور در جنجالی مشابه حکم کرد که «آزادی از آلودگی صوتی طبق اصل 21 قانون اساسی جزئی از حق حیات است» و لذا تنظیم صدای بلندگوها و زمان‌بندی استفاده از آنها باید بر اساس این اصل قانونی باشد.
هر چند این رأی دیوان عالی کشور پخش صوت از هر بلندگوی مذهبی را محدود یا ممنوع می‌کند، اما این رأی بیش از هر کس مسلمانان را هدف قرار داده است. گرچه یوگی آدیتیانات در اظهارات خود بر حذف بلندگوها از «اماکن مذهبی» سخن می‌گوید، اما مشخصا منظور او «مساجد» است.
هندوها شاید از معابد خود صوتی همچون اذان را پخش نکنند، اما در جشن‌ها و جشنواره‌های متعددی که در طول سال دارند و هر چند وقت یکبار با به راه انداختن کارناوال‌های شادی در خیابان‌ها و اماکن عمومی، به پخش موسیقی و رقص و آواز می‌پردازند. اما هیچ گاه این جشن‌ها با محدودیت صوتی روبه‌رو نشده‌اند، تبعیضی که گاه برخی هندوهای منصف نیز به آن اشاره کرده‌اند.
گویی در هندوستان تنها این اسلام است که «دین» به شمار می‌آید و آیین‌های هندوها بخشی از «فرهنگ» این کشور هستند و با ارزش‌های به اصطلاح سکولار هندی‌ها در تضاد نیستند.
