به گزارش پایگاه خبری مفاز، يکي از ويژگي هاي برجسته ي گسترش آيين بودايي در غرب، منزلتي است که زنان معلم به خاطر نقش عمده اي که در کارهاي آموزشي ايفا کرده اند، به دست آورده اند. در حالي که زنان هيچ گاه در آيين بودايي ناديده گرفته نشده بودند، ماهيت مردگراي اکثر جوامع آسيايي، يک نقش درجه ي دوم را در مسائل مذهبي براي آنان در نظر گرفته است. در غرب، قضيه چنين نيست؛ در واقع، درباره ي بسياري از پيشگامان دانش پژوهي بودايي، مانند خانم کرولين رايس – ديويدز (1) ( 1858 – 1942 م. ) و خانم آي. بي هُرنر (2) ( 1896 – 1981 م. ) همچنان به عنوان پژوهندگاني برجسته از آنان ياد مي شود. اما، در کسوت معلمان مذهبي است که زنان غربي از همه ي هوش و استعداد خود بهره جسته اند.
يک نمونه فوق العاده جالب از ميان اين زنان، جيو که نت روشي (3) ( پگي ته رزا ننسي که نت (4)، 1924 – 1996 م. ) بود. که نت روشي، که در بريتانيا به دنيا آمده بود، نخست در ترينتي کالج لندن (5) در رشته ي موسيقي به تحصيل پرداخت. وي، در حالي که به طور فزاينده اي از شيوه ي زندگي غربي ناخشنود گشته بود، درباره آيين بودايي به تحقيق پرداخت.
اين خانم که يکي از نخستين زناني بود که مورد تأييد استادان ذن ژاپني و کره اي قرار گرفت، از سوي آنان اجازه يافت تا به تدريس بپردازد. در سال 1969 م. وي به ايالات متحده رفت و صومعه ي شاستا (6) را در کاليفرنياي شمالي بنياد نهاد. از آن زمان به بعد، سازمان وابسته به وي، نظام بودايي متفکران، صومعه ها و معبدهاي ديگر بنا کرده است. وي چندين کتاب نوشته است که از ميان آنها مي توان از کتابهايي مانند ذن زندگي ابدي است، چگونه يک نيلوفر آبي مي شکند، و يادداشت هاي روزانه ي سالهاي سکونت در ژاپن ياد کرد.
شخص ممکن است گمان برد که صومعه ي شاستا بايستي يک بازآفريني از روي صومعه اي ژاپني بوده باشد، اما قضيه چنين نيست. که نت روشي در اوايل زندگي اش به اين نتيجه رسيد که آيين بودايي نيازمند آن است تا با شرايط خاص دنياي غرب تطبيق داده شود. از ديدگاه وي، که در رشته ي هنر و موسيقي کلاسيک غرب تحصيل کرده بود، پرداختن به چنين کاري به اين معنا بود که شکلهاي غربي را برگيرد و آنها را از روح بودايي آکنده سازد.
به اين دليل است که مي بينيم در صومعه ي شاستا راهبها و راهبه ها، رداهايي بر تن مي کنند که به رداهايي که مقامهاي مذهبي مسيحي مي پوشند، شبيه اند. علاوه بر اين، موسيقي دعاهاي مختلف، بر اساس سرود مذهبي کليساي کاتوليک رومي است، نه مطابق الگوهاي موسيقيايي شرقي. ممکن است شخص بدرستي سؤال کند که با در نظر گرفتن اين واقعيت که اين راه و رسمها ديگر در ميان توده هاي مردم متداول نيست، آيا براي وفق دادن آيين بودايي با سنتهاي غرب پرداختن به چنين کارهايي صحيح است. با اين همه، تلاشهاي که نت روشي براي جا دادن روحانيت بودايي درون يک متن غربي سنتي، نشان دهنده ي روحيه ي پوياي آيين بودايي امريکايي است، و حاکي از خط سيرهايي است براي پيشرفت در آينده.
پي‌نوشت‌ها:
1- Mrs. Caroline Rhys – Davids
2- I.B. Horner
3- Jiyu Kennett Roshi
4- Peggy Teresa Nancy Kennett
5- London,s Trinity College
6- Shasta
منبع: هوکينز، بردلي؛ (1392)، آيين بودا، ترجمه ي محمدرضا بديعي، تهران: نشر اميرکبير، چاپ پنجم
