به گزارش پایگاه خبری مفاز، جلسه شرح صحیفه سجادیه، با محوریت دعای بیستم صحیفه سجادیه با سخنان حجت‌الاسلام والمسلمین محمدجواد حاج علی‌اکبری، رئیس شورای سیاست‌گذاری ائمه جمعه ای هفته در مجموعه فرهنگی سرچشمه برگزار شد.
گزیده‌ای از مباحث این جلسه را می‌خوانید؛
«اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ مَتِّعْنِی بِهُدًی صَالِحٍ لَا أَسْتَبْدِلُ بِهِ، وَ طَرِیقَةِ حَقٍّ لَا أَزِیغُ عَنْهَا، وَ نِیةِ رُشْدٍ لَا أَشُک فِیهَا، وَ عَمِّرْنِی مَا کانَ عُمُرِی بِذْلَةً فِی طَاعَتِک، فَإِذَا کانَ عُمُرِی مَرْتَعاً لِلشَّیطَانِ فَاقْبِضْنِی إِلَیک قَبْلَ أَنْ یسْبِقَ مَقْتُک إِلَی، أَوْ یسْتَحْکمَ غَضَبُک عَلَی؛ بارخدایا بر محمد و آلش درود فرست، و مرا از روشی پسندیده بهره دِه که آن را با برنامه‌ای دیگر عوض نکنم، و مرا به طریق حق رهنمون شو آن‌گونه که از آن روی نتابم، و نیتی درست و استوار به من مرحمت کن آن‌سان که در آن به تردید نیفتم، و مرا تا وقتی زنده بدار که عمرم در طاعت تو به کار رود، و چون بخواهد عمرم چراگاه شیطان شود جانم را بستان قبل از – آنکه دشمنی‌ات به من رو کند، یا خشمت بر من مستحکم گردد»
به یک مطلب مهم و اساسی رسیدیم و آن عبارت است از استقامت در اعتقاد صحیح، استقامت در اخلاق و استقامت در عمل صالح. انسان در مسیر سلوک الهی و در طریق حق با انواع و اقسام موانع روبرو می‌شود و مسیر، مسیر همواری نیست بلکه مسیری است که هم فراز و نشیب زیاد دارد و هم لغزشگاه. هنر انسان مومن سالک این است که بتواند به سلامت از این مسیر عبور کند و به مقصد برسد و اگر توانست از این مسیر پرپیچ و خم به سلامت عبور کند و عبورش را به نقطه پایان برساند سعادتمند است.
آنچه در نص قرآن است مسئله ابتلائات و دشواری‌ها است. خداوند صریح اعلام می‌کند شما را در معرض ابتلا و امتحان قرار می‌دهم. هنر انسانیت در وسط میدان دشواری‌ها تجلی می‌کند و آشکار می‌شود. عمده این است انسان بتواند این مسیر را آنقدر محکم ادامه دهد که نه از سمت راست منحرف شود و نه از سمت چپ و نه به پرتگاه بیفتد تا به نقطه پایان برسد. نقطه پایان وقتی است که به سلامت جان بدهد و انسان در حالی که تسلیم ساحت قدس ربوبی است جانش را تسلیم حضرت حق کند. اگر به این نقطه رسید سعادتمند است.
امام در این فراز دعا مسئله استقامت و پایداری را مطرح می‌کنند. عمده این است وقتی انسان به هدایت رسید از جاده اعتقادات سالم خارج نشود، گرفتار شبهه نشود چون عقاید ما دائم در معرض شبهه است. امام در این فراز سه مطلب را درخواست می‌کند؛ مطلب اول «وَ مَتِّعْنِی بِهُدًی صَالِحٍ لَا أَسْتَبْدِلُ بِه»ِ است که مربوط به عقاید است. مطلب دوم «وَ طَرِیقَةِ حَقٍّ لَا أَزِیغُ عَنْهَا» است که مربوط به اخلاق است. مطلب سوم که «وَ نِیةِ رُشْدٍ لَا أَشُک فِیهَا» است که مربوط به اعمال است. شما در هر سه تقاضای استمرار و مقاومت دارید. انسان هم باید در مرحله اعتقادات سیر صالحی داشته باشد و هم در مرتبه اخلاق و هم مرتبه اعمال، در هر سه منطقه شخصیتی که همه مراحل شخصیتی انسان را پوشش می‌دهد روی جاده مستقیم باشد و از راه درست مورد پذیرش حضرت حق خارج نشود.
عملیات سنگین شیطان در حوزه اعتقادات
عمده این است که انسان بتواند در برابر جاذبه‌ها و فراز و فرودها، از این مسیر به سلامت عبور کند. این یک مرحله است که مرحله عقاید است. عقاید انسان یک سپهر متنوعی از مباحث ناب توحیدی است تا آنچه به معاد و نبوت و ولایت مربوط می‌شود. اینها در معرض شبهه‌ها است و یکی از مناطق عملیات سنگین شیطان همین است. خیال نکنید کسی در امان است. هیچ کس در امان نیست و این عملیات روی محور عقایدی انسان دائما انجام می‌شود. کم نبودند کسانی که مبانی فکری‌شان درست بود ولی به خاطر غفلت در همین نقطه آسیب خوردند و گرفتار شدند. انحراف فکری خانمان‌سوز است و اگر کسی گرفتار آن بشود و زود معالجه نشود مسیر زندگی‌اش دچار تغییر می‌شود و از جاده خارج می‌شود. انسان باید دائم مبانی فکری و اعتقادی خودش را تقویت کند. اگر یک وقت در ساحت فکری و عقایدی شبهه‌ای برایش مطرح شد که این شبهه ذهن او را درگیر کرد و منطقه اعتقادات او را تحت تاثیر قرار داد با سرعت مناسب آن را معالجه کند و نگذارد این وضعیت برای او باقی بماند.
نکته دوم اینکه انسان از ارتباط و اتصال با مراکز انحراف و با افراد غیر امین و آدم‌های ناامن که معلوم نیست سرمنشا آنها کجاست و چه مبانی فکری دارند، پرهیز کند. انسان نباید فکر و ذهن خودش را به قلم‌های پرخطر و زبان‌های ناامن بسپرد. باید برای مبانی فکری خودش احترام قائل باشد و آن را به هر کسی نسپارد. معنای «وَ مَتِّعْنِی بِهُدًی صَالِحٍ لَا أَسْتَبْدِلُ بِهِ» همین است.
