به گزارش پایگاه خبری مفاز، در گاهشمار زرتشتی، «هفته» وجود ندارد. در گاهشماری‌های بومی ايرانی، هفته وجود داشت، اما در تقويم مذهبیِ زرتشتی، هفته وجود نداشته و ندارد و اگر بخواهيم دقيق‌تر بنگريم، ورود «هفته» به تقويم‌های ايرانی در اثر نفوذ فرهنگ سامی (عربی-عبرانی) به فرهنگ ايران بود.[1]
یعنی در آيين زرتشتی، اصلاً چيزی به نام چهارشنبه وجود ندارد، و تبعاً چهارشنبه سوری نيز در اين دین وجود ندارد. خانم دکتر کتایون مزداپور از محققان صاحب‌نام زرتشتی می‌نويسند: «خیلی از آنها (جشن‌ها و آیین‌ها) هرگز زرتشتی نبوده اند، مثل چهارشنبه سوری.»
[1]. مری بويس، زرتشتيان، باورها و آداب دينی آنها، ترجمه ع.بهرامی، تهران: نشر ققنوس، 1391، ص 99
[2]. مجله‌ی هفت آسمان، بهار ۱۳۸۴، شماره ۲۵، صفحه ۱۸.
———————–
موبد موبدان زرتشتی ايران، جهانگير اوشيدری می‌نويسد که بی‌تردید، چهارشنبه سوری ریشه زرتشتی ندارد. بلکه سنت عرب دوران قدیم بوده است. چون عرب‌ها یوم الاربعاء (چهارشنبه) را نحس می‌دانستند. پس جشن می‌گرفتند تا نحسی آن برطرف شود.[1]
همچنين دکتر کورش نیکنام، موبد زرتشتی هم این را تأکید کردند.[2]
[1]. جهانگير اوشيدری، دانشنامه مزدَیَسنا، تهران: نشر مركز، 1389، ص ۳۳۳، ذیل عنوان «سوری»
[2]. بی بی سی فارسی، چهارشنبه سوری، جشنی در استقبال از نوروز، 15 مارس 2009، 25 اسفند 1387.
———————–
واقعیت این است که زرتشتیان، پنج روز آخر سال را جشن آتش می‌گرفتند. از طرفی، این جشن با جشن چهارشنبه‌ی عرب عصر جاهلیت ترکیب شد و نتیجه آن شد: چهارشنبه سوری.
اما امروزه زرتشتیان، تلاش می کنند که بگویند این جشن، زرتشتی نیست. چرا؟
چون این جشن، بیشتر مایه آبروریزی است. متأسفانه در جشن چهارشنبه سوری، اغلب شاهد عربده كشی، مردم آزاری، خُرد شدن شيشه‌ها و تلفات و زخمی شدن انسان‌ها هستیم. یعنی جشن چهارشنبه سوری، امروز، بیشتر جلوه‌گاه سادیسم است و چهره‌ای زشت دارد.
پس سران جامعه زرتشتی تلاش میکنند که بگویند تقصیر ما نیست. بلکه همه چیز تقصیر عرب‌ها هست.
