به گزارش پایگاه خبری مفاز، ماه رمضان در چین با آنچه برای ما در کشورهای اسلامی و عربی رایج است، تفاوت‌هایی دارد و دلیل آن اختلاف رسوم و سنت‌های موروثی بوده و در وهله نخست ماه رمضان در چین نام دیگری دارد؛ چینی‌ها ماه رمضان را «باچای» می‌نامند.
در چین جماعت اسلامی در پکن آغاز ماه رمضان را بر اساس محاسبات نجومی و نه بر اساس رؤیت هلال ماه مبارک تعیین می‌کند؛ به نحوی که مسلمانان این کشور باید ۳۰ روز کامل را روزه بگیرند.
جلوه‌های جشن و شادی ماه مبارک رمضان در چین قبل از رسیدن این ماه با تمیز کردن کامل خانه‌ها حتی سقف و دیوارها آغاز می‌شود و آن را با آیات قرآنی تزئین می‌کنند و مساجد هم با آذین‌بندی و چراغانی و نصب پرچم‌های رنگین برای استقبال از ماه رمضان آماده می‌شوند و فرش‌های قدیمی با فرش‌های نو تعویض می‌شوند.
علمای دین هم قبل از ماه رمضان در تکاپو هستند و جلسات دینی روزانه مربوط به دروس اسلامی آغاز می‌شود که ویژه روزه‌داری و احکام آن و همچنین اخلاق و رفتار روزه‌داران و تشویق مردم به انجام طاعات و عبادات و بهره بردن از ماه مبارک است.
کما اینکه تاجرانی که وضع مالی خوبی دارند برای فقرا سخاوتمندانه در این ماه هزینه می‌کنند و در کل امور خیریه در این ماه افزایش پیدا می‌کند به نحوی که هر فرد متمکنی در این ماه برای صدقه دادن، وقف و همبستگی پیشی می‌گیرد.
در چین امور دینی و خیریه قبل از ماه مبارک رمضان آغاز می‌شود به طوری که امامان جماعت مسلمانان دروس دینی در خصوص روزه‌داری را ارائه می‌دهند و مسلمانان را به تقرب به خدا از طریق صدقه دادن و انجام کارهای شایسته تشویق می‌کنند.
علما همچنین از این فرصت استفاده کرده و درهای مساجد را به روی مسلمانان و غیرمسلمانان در طول ماه مبارک رمضان می‌گشایند تا دین اسلام را به آنها بیش از پیش بشناسانند.
از مهم‌ترین جلوه‌های ماه رمضان در چین برپایی سفره‌های افطار جمعی رمضانی است تا در این جامعه بسته روابط بین مسلمانان به این بهانه بیشتر شود و سینی غذای چینی مشهور به شکل دایره‌ای و متحرک است که انواع غذاهایی که در خانه مسلمانان چینی عرضه می‌شود در آن وجود دارد اما بر خلاف خیلی از دیگر کشورها مسلمانان در چین ریخت و پاش زیادی در سفره‌های افطاری ندارند.
اما در خصوص فانوس‌های چینی رمضانی که هر ساله از چین به بازارهای کشورهای عربی نیز صادر می‌شود، یک بخش اصلی در ماه رمضان چینی‌هاست و از محبوبیت زیادی نزد چینی‌ها در ماه مبارک برخوردار است.
وعده افطار در چین دو بخش دارد؛ روزه‌داران اول چای قرمز یا سبز می‌نوشند و سپس هندوانه می‌خورند و بعد به مساجد می‌روند تا نمار مغرب را بخوانند و سپس برمی‌گردند تا بقیه وعده افطار را در نوبت دوم تکمیل کنند.
اما در مورد بخش دوم افطاری که اساساً برنج کته پای اصلی آن است و همراه گوشت کبابی از مهم‌ترین غذاهای مشهور افطار مسلمانان در چین محسوب می‌شود.
در مورد شیرینی‌جات و مشروبات هم اغلب با خرما و میوه‌های استوایی تهیه می‌شود و همچنین شیرینی‌های اسلامی نظیر کیک غنی شده هم مصرف می‌کنند که در آن هم از آرد، خرما و کشمکش خشک و شکر و کنجد استفاده می‌شود و همچنین نانی که با خمیر مایه درست می‌شود و در فر گذاشته می‌شود تا پف کند و داخل آن پوک شود.
همچنین شیرینی دیگری به نام شیرینی گوشی وجود دارد که از آرد و شکر و عسل درست می‌شود و خیلی شبیه شیرینی‌های سرزمین شام است.
مسلمانان در ۱۰ روز آخر ماه رمضان در مساجد جمع می‌شوند تا شب قدر را جشن بگیرند و در طی این دهه بسیار به خواندن نماز و قرائت قرآن کریم می‌پردازند. در ماه رمضان سیگار کشیدن به طور کلی ممنوع و شرب خمر هم کاملاً حرام است. از عادات مسلمانان چین زیارت نکردن قبور در طول ماه مبارک است زیرا اعتقاد دارند که خداوند رحمت خود را در این ماه شامل همه ارواح کرده است از همین رو ترجیح می‌دهند قبل از آغاز ماه مبارک به زیارت قبور بروند و در آنجا شروع به خواندن قرآن و مزارها را تمیز می‌کنند و از خداوند می‌خواهند رحمت خود را شامل حال اموات آنها کند.
چینی‌ها اهمیت زیادی به وعده سحر می‌دهند و وعده اصلی برای آنها محسوب می‌شود، بخصوص که ساعات روزه‌داری ماه رمضان در چین طولانی است و به ۱۷ ساعت در روز می‌رسد اما آنها یک رژیم غذایی سالم را در غذا خوردن خود رعایت می‌کنند.
آنها به خوردن غذاهایی اهمیت می‌دهند که بدن را از سموم پاک می‌کند و تعادل را به جسم بازمی‌گرداند؛ اما در ساعات پایانی شب هم مراسم احیا و شب زنده‌داری با انجام مناسک دینی و ادای نماز تراویح و خطبه‌خوانی در هر شب برگزار می‌شود و در پایان به سؤال‌های روزه‌داران پاسخ داده می‌شود تا همگان استفاده کنند.
تعداد مسلمانان در چین به ۲۵ میلیون نفر می‌رسد و این رقم بر اساس آمارهای رسمی چین است که عمدتاً در شمال غرب این کشور در مناطقی نظیر ژینجیانگ و نینگژیا هویی مستقر هستند.
اسلام از قریب به ۱۳ قرن پیش وارد چین شده است. تاریخ چین نشان می‌دهد که اسلام برای اولین بار در زمان حکومت سلسله تانگ وارد چین شده که به طور مشخص سال ۳۱ هجری برابر با ۶۵۱ میلادی بوده است.
مسلمانان خارجی زیادی هم در چین هستند بخصوص آنها که از کشورهای عربی آمده‌اند که دیپلمات‌ها، اساتید و دانشجویان هستند که چندین سال ماه مبارک رمضان را در چین سپری کردند.
