کتاب مقدس مسیحیان را که می خوانی چند جمله خیلی ذهنت را به خود مشغول می دارد. آنجایی که به تعبیر کتاب مقدس ، خداوند به شاوول فرمان می‌دهد:
«حال برو و مردم عمالیق را قتل عام کن. بر آنها رحم نکن، بلکه زن و مرد و طفل شیرخواره، گاو و گوسفند، شتر و الاغ، همه را نابود کن» (اول سموییل، 3:15)
و یا آنجایی که می گوید یوشع در ادامه کشور گشایی های خود به سرزمین اریحا رسید و به شهر حمله ور شد …
« و قوم یعنی هركس پیش روی خود به شهر برآمد و شهر را گرفتند. 21 و هرآنچه در شهر بود از مرد و زن و جوان و پیر و حتی گاو و گوسفند و الاغ را به دم شمشیر هلاك كردند .…» (یوشع 6: 20-25)
یقینا به حیواناتی می اندیشی که بی جهت و بی گناه به دستور خدای کتاب مقدس هلاک و نابود شدند. اینجاست که در آسمانی بودن این کتاب بیش از همیشه شک خواهیم کرد؛ چرا که محبت خدا را با تمام وجود و در همه هستی و پیرامون خویش درک کرده ای. و می دانی که خداوند مهربان خدایی نیست که حیوانات بی گناه را این گونه مورد بی مهری قرار داده باشد.
اما سخنی از پیامبر صلی الله علیه و آله و امیر المومنین علیه السلام درباره محبت به حیوانات و رعایت حقوق آنان در تاریخ به ثبت رسیده است. سخنانی که انسان از شنیدنش احساس بزرگی و عظمت می نماید. روزی پیامبر اکرم «صلی الله علیه و آله» ماده شتری را دید که زانویش بسته شده و جهاز همچنان بر پشت او است. پرسید صاحب آن کجاست؟ به او بگوییدخودش را برای شکایت این شتر در قیامت آماده کند[1] .
پیامبر ما قرن ها پیش چه نگاه زیبایی را به ما هدیه داد. و چه زیبا از حقوق حیوانات و محبت به آنان سخن به میان آوردند.
یکی دیگر از زیباترین و دقیق ترین سخنان درباره محبت به حیوانات را می بایست از امیر المومنین علیه السلام آموخت آنجایی که حضرت حتی از جدایی انداختن میان شتر و فرزندش برحذر می دارد. علی علیه السلام فرمودند: «در رساندن حيوانات آن را به دست چوپانى كه خير خواه و مهربان، امين و حافظ، كه نه سختگير باشد و نه ستمكار، نه تند براند و نه حيوانات را خسته كند، بسپار، …هر گاه حيوانات را به دست فردى امين سپردى، به او سفارش كن تا: «بين شتر و نوزادش جدايى نيفكند، و شير آن را ندوشد تا به بچّهاش زيانى وارد نشود. در سوار شدن بر شتران عدالت را رعايت كند، و مراعات حال شتر خسته يا زخمى را كه سوارى دادن براى او سخت است بنمايد. آنها را در سر راه به درون آب ببرد، و از جادههايى كه دو طرف آن علف زار است به جادّه بى علف نكشاند، و هر چند گاه شتران را مهلت دهد تا استراحت كنند، و هر گاه به آب و علفزار رسيد، فرصت دهد تا علف بخورند و آب بنوشند»[2].
