به گزارش پایگاه خبری مفاز، عزاداری ماه محرم‌الحرام و بالأخص روز عاشورای حسینی در شریعت اسلام ناب محمدی از جایگاه والا و رفیعی برخورداراست. در حال حاضر نه‌تنها مسلمانان بلکه سایر ادیان الهی مانند شیعیان در روز عاشورا به عزاداری و سوگواری برای اباعبدالله الحسین (ع) مشغول هستند.
اما فرقه قادریه برخلاف نص صریح منابع روایی و کلامی معتبر اسلامی، اهمیتی به مسئله عزاداری در روز عاشورا قائل نیستند. بعضاً برخی از سران صوفیه وعظ و روایت کردن مقتل امام حسین (ع) را در روز عاشورا حرام می‌دانند روزه گرفتن در روز عاشورا به‌منزله شادی و سرور از دستورات مؤکدی است که سران صوفیه به مریدان خود سفارش کرده‌اند.
در مکتوبات غزالی آمده است: ” وَیحرم على الْوَاعِظ وَغَیره رِوَایَة مقتلِ الْحُسَیْن وحکایاته” بر واعظ و غیر او حرام است که مقتل امام حسین را بخواند و آن را حکایت کند و ماجرای شهادت امام حسین (ع) را بگوید.
دریکی از مکتوبات منتسب به عبدالقادر گیلانی از سران فرقه قادریه آمده است: علاوه بر خودداری از عزاداری و سوگواری، به مریدان خود دستور می‌دهد که در روز عاشورا شادمان باشند و این روز را عید اعلام می‌کند و سفارش می‌کند برای اهل خانه هدیه ببرند.
این ابداعات جعلی سران قادریه کاملاً مخالف نص صریح روایات و زیارات وارده از ائمه اطهار در خصوص روز عاشورا است. امام صادق علیه‌السلام می‌فرمایند: روز عاشورا روزی است که حسین (ع) و اصحاب او کشته شدند و برهنه بر خاک افتادند. آیا رواست در چنین روزی روزه داشتن حاشاوکلا. سوگند به خداوند که چنین روزی روز صوم نیست بلکه روز فرح و شادمانی پسر مرجانه و فرزندان زیاد بن ابیه و مردم شام است. عین کلام امام معصوم را در فرازی از زیارت عاشورا می‌خوانیم “وهذا یوم فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین صلوات الله علیه.
امروز برخی سران دراویش با الگوپذیری محض از تفکرات انحرافی این قبیل افراد معلوم‌الحال به شیوه‌های مختلف و برداشت‌های ذهنی، این مسیر انحرافی را ادامه می‌دهند. به‌عنوان‌مثال نورعلی تابنده، قطب فرقه نعمت الهیه گنابادیه بر این باور است که عزاداری امروزی در شأن ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) نبوده و حتی آن را موجب وَهن شیعه می‌داند، و برای اینکه روز عاشورا را روز شادی و سرور تعبیر کند داستانی را از مثنوی مولوی درباره‌ی شیعیان اهل حَلَب، ذکر می‌کند که داستان کامل آن در مکتوبات منتشرشده توسط مصطفی آزمایش این‌گونه بیان‌شده: در ایام عاشورا در ماتم اهل‌بیت (علیهم‌السلام) ناله و گریه مىکردند، و ظلمهایى را که یزید و شمر بر اهل‌بیت (علیهم‌السلام) وارد کرده بودند یادآور مىشدند. یک‌بار، شاعر غریبى در این روزبه حلب مىرسد و وقتى آن فغان را مىشنود به جستجو برمىآید که چه شده است و عزاى چه کسى را گرفتهاند که او هم مرثیهاى بسراید و از این خوان بهرهاى ببرد! یکى از شیعیان به وى مىگوید که ما عزاى شهداى کربلا را گرفتهایم. آن غریبه مىگوید: ولى دوران یزید که خیلى پیش بود، چه شد که خبر این مصیبت اکنون به اینجا رسیده؟ آیا شما تابه‌حال خواب بودهاید؟ پس بر خودتان اى خفتگان عزا بگیرید که این خواب گران، بد مرگى است؛ وگرنه آن خسرو دین، امام حسین (علیه‌السلام)، از زندانِ تن رها شد و براى شهداى کربلا این رهایى عین شادى و شادمانى است.
