به گزارش پایگاه خبری مفاز، اخیراً اکتشافات مهم باستان‌شناسی در استان ذی قار عراق رخ داده است که یکی از آنها کاخ یکی از پادشاهان بابل است که در غرب ناصریه، مرکز این استان کشف شده است. همچنین در شمال این استان، مسجدی باستانی که به دوران اسلامی باز می‌گردد کشف شده که نخستین کشف مربوط به اوایل دوران اسلامی محسوب می‌شود.
سومین اثر باستانی که اخیراً توسط گروه باستان‌شناسان بریتانیایی کشف شده، یک معبد سومری(1) است که در شمال ناصریه کشف شده است.
«احمد کاظم» یکی از باستان‌شناسان عراقی می‌گوید: طی حفاری‌هایی که در تل کبیبه، در منطقه الرفاعی واقع در ۹۰ کیلومتری شمال ناصریه انجام دادیم به قطعات باستانی از جمله سکه‌های برنزی در اندازه‌های مختلف مربوط به دوره ساسانی و دوران اولیه اسلامی دست یافتیم.
وی افزود: در این حفاری‌ها همچنین تعدادی چاقو، سفال، عطردان و آسیاب‌هایی به دست آمد. در این محوطه ساختمان‌های مسکونی شامل اتاق‌ها، راهروها و خانه‌هایی کشف شدند که در وسط آنها یک مسجد قرار داشت. این مسجد مربوط به سال‌های ۶۰ تا ۸۰ هجری قمری یعنی عصر اموی است که در این منطقه کشف شده است.
این باستان‌شناس ادامه داد: در وسط مسجد یک محراب به سمت قبله به طول ۸ و عرض ۵ متر دیده می‌شود و مسجد گنجایش ۲۰ نفر را دارد. احتمال می‌رود که این محل، یک روستا بوده باشد چرا که مسجد آن شبیه مساجد شهرهای بزرگ و پایتخت‌ها مثل مسجد کوفه یا بصره یا سامرا نیست.
به گفته احمد کاظم، این کشف، نخستین اکتشاف مربوط به دوران اسلامی نیست چرا که در گذشته نیز اکتشافاتی مربوط به دوران اموی و عباسی انجام شده است. اما این بار به دلیل اینکه یک مسجد ساخته شده از گِل کشف شده، دارای اهمیت است.
پی نوشت:
1) دین سومری، دینی است که از آن مردمان سومر بود، مردمانی که از آنها به عنوان نخستین تمدن باسواد در خاور نزدیک باستان یاد می‌شود. سومری‌ها بر این باور بودند که مقام الوهیت مسئول نظم اجتماع و مسائل طبیعت است. پیش از آنکه پادشاهی در سومر به راه بیفتد، ادارهٔ جامعه به دست بزرگان مذهبی و مقام‌های مذهبی بود. بعدها که فرمانروایی پادشاهی پدید آمد بخشی از مسئولیت‌ها به دست پادشاه افتاد اما همچنان بزرگان مذهبی نقش بزرگی در جامعه داشتند. در آغاز عبادتگاه‌های سومریان بسیار ساده بود و تنها شامل یک اتاق بود رفته رفته این عبادتگاه‌های ساده تبدیل به سازه‌هایی باعظمت شد و در پایان حکومت سومریان عبادتگاه‌ها تبدیل به بناهایی هرمی شکل و بلند با بست‌هایی در بالای آنها شد که نامش زیگورات بود.
